Cyklotymia lub zaburzenie cyklotymiczne to stan, w którym nastroje zmieniają się między hipomanią a depresją. Chociaż łagodniejsza niż choroba afektywna dwubiegunowa, cyklotymia jest czasami prekursorem choroby afektywnej dwubiegunowej I lub II.
Jak diagnozuje się zaburzenie cyklotymiczne
Kryterium A z Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych, wydanie piąte, (DSM-5) definiuje cyklomanię jako: „Przez co najmniej dwa lata (co najmniej rok u dzieci i młodzieży) występowały liczne okresy z objawami hipomanii, które nie spełniały kryteriów epizodu hipomaniakalnego oraz liczne okresy z objawami depresyjnymi, które nie spełniają kryteriów dużego epizodu depresyjnego”.
Dodatkowe kryteria zaburzenia cyklotymicznego w DSM-5 są:
- B. W powyższym dwuletnim okresie (rok u dzieci i młodzieży) okresy hipomaniakalne i depresyjne były obecne przez co najmniej połowę czasu, a pacjent nie był bez objawów dłużej niż dwa miesiące na raz.
- C. Kryteria dużego epizodu depresyjnego, maniakalnego lub hipomaniakalnego nigdy nie zostały spełnione. (Jeśli takie epizody pojawią się później, diagnoza zostanie zmieniona odpowiednio na zaburzenie dwubiegunowe I lub dwubiegunowe II.)
- D. Objawy nie są lepiej wyjaśnione przez inne zaburzenie psychiczne.
- E. Objawy nie są spowodowane substancją (tj. lekiem lub narkotykiem) lub innym stanem medycznym.
- F. Objawy powodują klinicznie istotne cierpienie lub upośledzenie w społecznym, zawodowym lub innych ważnych obszarach funkcjonowania.
Do diagnozy zaburzenia cyklotymicznego, w którym istotnym czynnikiem jest lęk, można dodać określenie „z lękiem”.
Inne względy
Zaburzenie cyklotymiczne zwykle pojawia się po raz pierwszy u nastolatków i młodych dorosłych, a ryzyko, że u takiej osoby rozwinie się później pełnoprawna choroba afektywna dwubiegunowa I lub II, wynosi 15-50%.
Stwierdzono składnik genetyczny, który zwiększa ryzyko rozwoju cyklotymii, szczególnie u krewnych pierwszego stopnia osób z zaburzeniami nastroju.