Termin pomiar bazowy może odnosić się do pomiaru dowolnego problemu – czy to problemów z zachowaniem dziecka, czy problemów społecznych w społeczności. Jednak w odniesieniu do dziecka, które zachowuje się, pomiar podstawowy odnosi się do początkowego pomiaru zachowania.
Powiedzmy na przykład, że dziecko z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) wielokrotnie wypowiada odpowiedzi w klasie. Pomiar bazowy pozwoli ocenić, jak często dziecko angażuje się w to zachowanie. Wychowawca, który obserwuje dziecko, stwierdza, że ma te wybuchy przynajmniej 11 razy dziennie.
Jak działa podstawa zachowania
Ta podstawa zachowania jest mierzona przed rozpoczęciem interwencji. Nauczyciel dziecka lub inny członek wydziału mierzy bazowy wskaźnik zachowania ucznia podczas wykonywania zadania przed wdrożeniem systemu modyfikacji zachowania zaprojektowanego w celu zwiększenia zachowania ucznia podczas wykonywania zadania.
Pomiar bazowy, w porównaniu z późniejszymi pomiarami po interwencji, stanowi punkt wyjścia do pomiaru skuteczności interwencji.
W przypadku dziecka z ADHD nauczyciel może dać dziecku kilka strategii, aby przestać wykrzykiwać odpowiedzi w klasie. Nauczyciel może spróbować wzmocnienia pozytywnego zachowania. Na przykład, za każdym razem, gdy dziecko podnosi rękę, zanim udzieli odpowiedzi nauczycielowi, może je w jakiś sposób nagrodzić, na przykład pozwalając mu być jej pomocnikiem, gdy rozdaje uczniom dokumenty w klasie lub dając mu dodatkowe minuty na bezpłatny czas czytania.
Po zastosowaniu tych strategii w celu ograniczenia negatywnych zachowań ucznia, nauczyciel ponownie mierzy, jak często dziecko wypowiada odpowiedzi, zamiast czekać na wezwanie w klasie. Po zastosowaniu strategii modyfikacji zachowania, nauczyciel stwierdza, że dziecko teraz wypowiada odpowiedzi w klasie tylko pięć razy dziennie. Dzięki temu nauczycielka wie, że jej plan interwencji działa.
Gdyby dziecko nadal wypowiadało odpowiedzi 11 razy dziennie, tyle samo, ile robiło, gdy wykonała podstawowy pomiar jego zachowania, nauczycielka wiedziałaby, że musi wymyślić inną metodę interwencji, aby poprawić zachowanie dziecka.
Co zrobić, gdy plan modyfikacji zachowania nie powiedzie się
Nauczyciele i rodzice powinni rozważyć alternatywy, gdy plan modyfikacji zachowania się nie powiedzie. Zamiast używać samego pozytywnego wzmocnienia w celu zmniejszenia liczby wybuchów, jakie dziecko z ADHD ma w klasie, być może dziecko musi również ponieść negatywne konsekwencje swoich wybuchów. Nauczyciel może określić, że mogą być potrzebne inne modyfikacje, aby pomóc w problemach z zachowaniem ucznia.
Odsunięcie dziecka od konkretnego ucznia może pomóc, jeśli okaże się, że kolega z klasy namawia dziecko. A może dziecko siedzi z tyłu klasy i czuje, że krzyki to jedyny sposób, by je usłyszeć. Doradca szkolny lub psycholog może być w stanie zapewnić więcej wglądu w źródło problemów z zachowaniem dziecka.