Co to jest zespół Munchausena?
Zespół Munchausena to zaburzenie psychiczne, w którym osoba rutynowo zachowuje się tak, jakby miała prawdziwy problem ze zdrowiem fizycznym lub psychicznym, nawet jeśli tak naprawdę nie jest chora. Osoba z tym schorzeniem będzie celowo tworzyć, narzekać lub wyolbrzymiać objawy choroby, która tak naprawdę nie istnieje.
Od tego czasu zaburzenie to zostało przemianowane i jest obecnie klasyfikowane w Diagnostycznym i Statystycznym Podręczniku Zaburzeń Psychicznych (DSM-5) jako „zaburzenie pozorowane narzucone sobie”.
Objawy
Osoby z sztucznym zaburzeniem nałożonym na siebie (FDIS) będą celowo powodować, fałszywie przedstawiać i/lub wyolbrzymiać swoje objawy (fizyczne lub psychologiczne). Mogą nagle opuścić szpital i przenieść się do innego obszaru, gdy okaże się, że nie są prawdomówny.
Osoby z zespołem Munchausena mogą być niezwykle manipulacyjne, ponieważ główny objaw tego zaburzenia wymaga oszustwa i nieuczciwości.
Oto kilka przykładów zachowań, które możesz zaobserwować u kogoś z FDIS:
- Narzekanie na objawy neurologiczne (takie jak drgawki, zawroty głowy lub omdlenia), których obecność często jest trudna do ustalenia
- Robienie czegoś, aby celowo zranić się w celu wywołania choroby (na przykład picie trującej substancji, aby wywołać gwałtowną reakcję żołądka)
- Wyolbrzymienie rzeczywistego urazu, które może prowadzić do dodatkowej i niepotrzebnej interwencji medycznej
- Fałszowanie dokumentacji medycznej w celu określenia choroby
- Manipulowanie testem laboratoryjnym (na przykład poprzez dodanie krwi do moczu lub zażycie leku) w celu uzyskania fałszywego nieprawidłowego wyniku
- Fizycznie ranią się, aby spowodować obrażenia
- Zgłaszanie depresji i myśli samobójczych po zdarzeniu (takim jak śmierć dziecka), nawet jeśli nie doszło do śmierci i/lub dana osoba nie ma nawet dziecka
Znaki ostrzegawcze
Jeśli obawiasz się, że ktoś, kogo znasz, może być dotknięty FDIS, istnieją pewne sygnały ostrzegawcze, na które możesz zwrócić uwagę. Głównym objawem jest to, że osoba wydaje się zawsze narzekać i/lub wyolbrzymiać objawy choroby.
Dodatkowe znaki ostrzegawcze mogą obejmować:
- Niejednoznaczne objawy, których nie można kontrolować i które stają się jeszcze poważniejsze lub zmieniają się po rozpoczęciu leczenia
- Skargi na nowe lub więcej objawów po negatywnych wynikach badań
- Obszerna, ale niespójna historia medyczna
- Rozległa znajomość szpitali i/lub terminologii medycznej (w tym podręcznikowe opisy chorób)
- Historia uzyskania leczenia w kilku szpitalach, klinikach i gabinetach lekarskich (prawdopodobnie w różnych miastach lub kodach pocztowych)
- Obecność objawów tylko wtedy, gdy osoba jest sama lub nie jest obserwowana
- Problemy z tożsamością i samooceną
- Niechęć lub niechęć do pozwalania lekarzom spotykać się lub rozmawiać z rodziną, przyjaciółmi lub byłymi świadczeniodawcami
- Chęć lub chęć pójścia do szpitala oraz poddania się badaniom lekarskim, operacjom i zabiegom
Diagnoza
Zdiagnozowanie FDIS może być bardzo trudne z powodu całej nieuczciwości związanej z tym zaburzeniem. Lekarze muszą najpierw wykluczyć wszelkie możliwe choroby fizyczne i psychiczne przed rozważeniem diagnozy zespołu Munchausena.
Dodatkowo, aby zdiagnozować zespół Munchausena/zaburzenie pozorowane narzucone sobie, muszą być spełnione następujące cztery kryteria:
- Fałszowanie fizycznych lub psychologicznych oznak lub objawów lub wywołanie urazu lub choroby, związanych ze zidentyfikowanym oszustwem
- Jednostka przedstawia się innym jako chora, upośledzona lub ranna
- Zwodnicze zachowanie jest widoczne nawet przy braku oczywistych nagród zewnętrznych
- Zachowania nie można lepiej wyjaśnić innym zaburzeniem psychicznym, takim jak zaburzenie urojeniowe lub inne zaburzenie psychotyczne
Przyczyny
Dokładna przyczyna tego zaburzenia nie jest znana. Ze względu na oszustwo związane z zespołem Munchausena nie wiadomo również dokładnie, ile osób jest nim dotkniętych (ale liczba ta jest prawdopodobnie bardzo niska). Początek objawów zwykle występuje we wczesnej dorosłości, często po hospitalizacji z powodu choroby . Niestety jest to stan złożony i słabo poznany.
Znęcanie się lub zaniedbanie w dzieciństwie
Jedną z teorii, która powoduje to zaburzenie psychiczne, jest historia nadużyć, zaniedbania lub porzucenia w dzieciństwie. Osoba może mieć nierozwiązane problemy rodzicielskie z powodu tej traumy. Te problemy mogą z kolei sprawić, że dana osoba będzie udawać, że jest chora.
Ludzie mogą to zrobić, ponieważ:
- Musisz czuć się ważny i być w centrum uwagi
- Potrzebują ukarania się, sprawiając, że są chorzy (ponieważ czują się niegodni)
- Potrzeba przeniesienia odpowiedzialności za ich dobro i opiekę na innych ludzi
Choroba dziecięca i hospitalizacja
Inna teoria wskazuje na historię częstych lub długotrwałych chorób, które wymagały hospitalizacji (zwłaszcza jeśli miało to miejsce w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania). Uzasadnieniem tej teorii jest to, że osoby z zespołem Munchausena mogą kojarzyć wspomnienia z dzieciństwa z poczuciem bycia zabranym opieka. Po osiągnięciu dorosłości mogą próbować osiągnąć to samo poczucie komfortu i otuchy, udając, że są chorzy.
Zaburzenia osobowości
Może również istnieć związek między osobowością a sztucznym zaburzeniem nałożonym na siebie. Dzieje się tak dlatego, że zaburzenia osobowości są powszechne u osób z zespołem Munchausena. Zaburzenie to może wynikać z wewnętrznej potrzeby osoby, która jest postrzegana jako chora lub niepełnosprawna. Może to być również spowodowane niepewnym poczuciem własnej tożsamości osoby.
Osoby dotknięte tym zaburzeniem są gotowe do podjęcia ekstremalnych środków, takich jak poddanie się bolesnym lub ryzykownym testom lub operacjom, aby zdobyć sympatię i szczególną uwagę poświęconą osobom naprawdę chorym. Tak więc udawanie chorych pozwala im przyjąć tożsamość, która wywołuje wsparcie i akceptację innych. Przyjęcie do szpitala może również zapewnić jasno określone miejsce w sieci społecznościowej.
Rodzaje
Zarówno zespół Munchausena, jak i zespół Munchausena przez pełnomocnika są klasyfikowane jako zaburzenia sztuczne. W przypadku zespołu Munchausena osoba przedstawia się innym jako chora, podczas gdy w przypadku zespołu Munchausena osoba przedstawia inną osobę jako chorą lub ranną.
Ta inna osoba, która może być dzieckiem, inną osobą dorosłą lub zwierzęciem domowym, jest uważana za ofiarę. Osoba dotknięta zespołem Munchausena przez pełnomocnika może być również winna zachowań przestępczych, jeśli jej działania polegają na znęcaniu się i/lub maltretowaniu.
Leczenie
Chociaż ludzie z zespołem Munchausena mogą aktywnie leczyć liczne zaburzenia, które tworzą, zazwyczaj nie chcą się do niego przyznać i szukać leczenia samego zespołu.
Osoby dotknięte sztucznym zaburzeniem nałożonym na samozaprzeczenie udają lub powodują własne objawy, więc uzyskanie leczenia jest zwykle zależne od kogoś innego, kto podejrzewa, że dana osoba ma to zaburzenie, przekonuje ją do poddania się leczeniu i zachęca do trzymania się cele leczenia.
Psychoterapia
Głównym celem leczenia zespołu Munchausena jest zmiana zachowania osoby i zmniejszenie nadużywania/nadużywania zasobów medycznych. Leczenie zwykle obejmuje psychoterapię (poradnictwo w zakresie zdrowia psychicznego).
Podczas sesji terapeutycznych terapeuta może próbować rzucić wyzwanie i pomóc w zmianie sposobu myślenia i zachowania osoby (jest to znane jako terapia poznawczo-behawioralna). Sesje terapeutyczne mogą również próbować odkryć i rozwiązać wszelkie ukryte problemy psychologiczne, które mogą powodować zachowanie danej osoby.
Podczas leczenia bardziej realistyczne jest, aby dana osoba pracowała nad zarządzaniem zespołem, a nie próbowała go wyleczyć. Terapeuta może próbować zachęcić osobę do unikania niebezpiecznych procedur medycznych, a także niepotrzebnych przyjęć do szpitala.
Oprócz terapii indywidualnej leczenie może obejmować również terapię rodzinną. Pomocne może być nauczenie członków rodziny, jak właściwie reagować na osobę, u której zdiagnozowano zespół Munchausena.
Terapeuta może nauczyć członków rodziny, aby nie nagradzali ani nie wzmacniali zachowania osoby z zaburzeniem. Może to zmniejszyć potrzebę wydawania się chorej osobie, ponieważ może ona nie otrzymywać już uwagi, której szuka.
Lek
W leczeniu FDIS zazwyczaj nie stosuje się leków. Jeśli dana osoba doświadcza również lęku lub depresji, lekarz może przepisać leki, w tym selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI), benzodiazepiny i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TCA).
W takim przypadku ważne jest, aby dana osoba była ściśle monitorowana ze względu na większe prawdopodobieństwo użycia tych leków w celu celowego zranienia się.
Słowo od Verywell
Jeśli ktoś, kogo kochasz, mieszka z FDIS, ważne jest, aby szukać pomocy. Zespół Munchausena wiąże się z poważnymi trudnościami emocjonalnymi, w tym zwiększonym ryzykiem używania substancji psychoaktywnych i prób samobójczych.
Osoby z FDIS są również narażone na problemy zdrowotne lub śmierć z powodu ich celowych działań polegających na próbie zranienia się. Mogą ponieść dodatkowe szkody z powodu powikłań związanych z wielokrotnymi testami, procedurami i terapiami.
Jeśli Ty lub ktoś bliski zmaga się z zespołem Munchausena lub samookaleczeniem, skontaktuj się z Krajową Infolinią Administracji ds. Nadużywania Substancji i Usług Zdrowotnych Psychicznych (SAMHSA) pod numerem 1-800-662-4357, aby uzyskać informacje na temat placówek wsparcia i leczenia w Twojej okolicy.
Więcej informacji na temat zdrowia psychicznego można znaleźć w naszej krajowej bazie danych infolinii.