Co to jest demencja praecox?
Pierwotnie demencja praecox była uważana za stan, który oznaczał wczesny początek demencji. Ten stan nie jest już popularnie opisywany pod tą nazwą. W rzeczywistości przeszedł szereg etykiet, z różnych odmian francuskiego słowa „demencja” lub utrata rozumu w XIX wieku, do demencji praecox i jej obecnego opisu, zaburzenia psychiczne schizofrenia.
Termin „demencja praecox” został ukuty przez popularnego niemieckiego psychiatrę Emila Kraepelina. Termin ten został spopularyzowany w publikacji napisanej przez niego książki z 1893 roku. W szczególności znany jest z formułowania wczesnych pomysłów na przyczyny i czynniki ryzyka, które mogą przyczynić się do pojawienia się schizofrenii.
Objawy demencji praecox
Schizofrenia to poważne zaburzenie psychiczne powodujące wypaczoną interpretację rzeczywistości. Jest to złożony stan, który może wpływać na rozumowanie, mowę lub zachowanie i szacuje się, że dotyka od 0,25% do 0,64% ludzi w Stanach Zjednoczonych. Osoby ze schizofrenią mogą wykazywać następujące objawy.
Objawy negatywne
Charakteryzuje się to zwykle utratą zainteresowania codziennymi czynnościami, a także czynnościami, które zwykle powodowały u danej osoby przyjemność. Ten objaw może czasami być widoczny na podstawie cech fizycznych, gdzie widoczny jest płaski wyraz twarzy. Ton głosu może również przybrać płaski, obojętny ton.
Ponadto może objawiać się brak motywacji do zajęć, szkoły, pracy lub pielęgnacji osobistej.
Objawy poznawcze
Demencja praecox lub schizofrenia mogą wpływać na zdolności umysłowe, powodując trudności z koncentracją, przypominaniem sobie wydarzeń lub zwracaniem uwagi. Może również prowadzić do problemów z przetwarzaniem informacji, uczeniem się nowych rzeczy lub po prostu nadążaniem za przebiegiem rozmowy.
Pozytywne objawy
W szczególności wiadomo, że schizofrenia powoduje halucynacje, w których widzenie, słyszenie lub wąchanie rzeczy, które nie są prawdziwe, staje się powszechne. Może również obejmować urojenia lub ustalone fałszywe przekonania, takie jak posiadanie nadprzyrodzonych mocy lub inne wzorce myślowe, które nie pasują do rzeczywistości. Schizofrenia może również prowadzić do wzmożonych podejrzeń, takich jak strach przed byciem śledzonym.
Przyczyny demencji praecox
Schizofrenię często obserwuje się zarówno u mężczyzn, jak iu kobiet. Ten stan zwykle pojawia się wcześniej u mężczyzn, w okresie dojrzewania. U kobiet jest to zwykle zauważalne na początku lat dwudziestych do wczesnych lat trzydziestych. Nie ma jednej przyczyny wyjaśniającej rozwój schizofrenii. Ten stan jest zwykle wynikiem wielu czynników, w tym następujących.
Powikłania ciąży
Trudności pojawiające się podczas rozwoju płodu, takie jak krwawienie w czasie ciąży, cukrzyca ciążowa, nagłe cięcie cesarskie, niedotlenienie i niska masa urodzeniowa, wiążą się z pojawieniem się schizofrenii w późniejszym życiu.
Ten stan jest również powiązany z zaburzeniami płodu podczas ważnego etapu rozwoju mózgu - drugiego trymestru. Podobnie, gdy matka przechodzi przez nadmiernie stresujące sytuacje lub doświadcza infekcji w tym trymestrze, może to zwiększyć ryzyko rozwoju schizofrenii u dziecka w późniejszych latach.
Geny
Genetyka może odgrywać rolę w rozwoju schizofrenii, zwłaszcza że jest ona bardziej prawdopodobna w rodzinach z krewnym żyjącym z tą chorobą. Jednak jest mało prawdopodobne, że istnieje gen odpowiedzialny za ten stan. Najbardziej prawdopodobne jest, że różne geny zwiększają ryzyko pojawienia się tego schorzenia.
Czynniki środowiskowe i społeczne
Środowisko, w którym dana osoba się wychowuje, może wpływać na jego szanse na rozwój schizofrenii. Trudne okoliczności, takie jak życie w ubóstwie, przeżywanie skrajnie stresujących sytuacji, niedożywienie od urodzenia itp., mogą prowadzić do tego stanu. W tym samym duchu trauma z dzieciństwa, przynależność do mniejszościowej grupy etnicznej, zamieszkiwanie na obszarze miejskim lub życie w izolacji społecznej może również zwiększać ryzyko zachorowania na schizofrenię.
Struktura mózgu
Schizofrenia jest związana z dysfunkcją neuroprzekaźników. W szczególności nadmierna transmisja dopaminy została powiązana ze zwiększonymi szansami na rozwój schizofrenii. Różnice w strukturze i funkcji mózgu mogą również wywołać ten stan, podobnie jak pewne zmiany w mózgu dokonane w okresie dojrzewania. To połączenie między młodzieżą jest zwiększone u osób najbardziej narażonych na rozwój schizofrenii, takich jak osoby doświadczające trudnych wyzwań społecznych i środowiskowych lub osoby z dziedzicznymi predyspozycjami do tej choroby.
Diagnoza
Aby zdiagnozować schizofrenię, lekarz przeprowadzi pełną historię medyczną i badanie fizykalne, aby wykluczyć szanse na jakiekolwiek inne choroby. Może to również obejmować badania obrazowe, takie jak rezonans magnetyczny lub tomografia komputerowa oraz badania krwi.
Jeżeli nie zostaną wykryte żadne schorzenia fizyczne, zalecony zostanie specjalista ds. zdrowia psychicznego, który zbada pacjenta. Lekarz może postawić diagnozę za pomocą określonego zestawu wytycznych.
Zgodnie z Podręcznikiem Diagnostyki i Statystyki Zaburzeń Psychicznych (DSM) osoba musi doświadczyć jednego lub dwóch z tych objawów przez znaczną część okresu jednego miesiąca:
- Złudzenia
- Halucynacje
- Zdezorganizowana mowa
- Zachowania zdezorganizowane lub katatoniczne
- Objawy negatywne
Podręcznik precyzuje również, że każdy podejrzany o tę chorobę musi również wykazywać zmniejszoną zdolność do funkcjonowania w pracy, w swoich związkach lub po prostu dbania o siebie.
Leczenie
Ze względu na charakter schizofrenii powrót do normalnego funkcjonowania po pojawieniu się schorzenia nie zawsze jest możliwy. Jednak metody leczenia są ukierunkowane na radzenie sobie z objawami, zapobieganie nawrotom i zwiększanie szans pacjenta na ponowną integrację ze społeczeństwem. Można to osiągnąć za pomocą leków – podstawowej metody radzenia sobie z tym stanem, a także psychoterapii.
Lek
Aby opanować ten stan, leki przeciwpsychotyczne są zwykle pierwszą linią leczenia. W przypadku podejrzenia schizofrenii ważne jest, aby interwencję farmaceutyczną podjąć wcześnie.
Klozapina jest lekiem przeciwpsychotycznym, który można stosować, gdy inne leki przeciwpsychotyczne nie są wystarczająco skuteczne. Nie wymaga monitorowania liczby białych krwinek. Inne rodzaje leków, takie jak leki przeciwdepresyjne i stabilizatory nastroju, mogą być również stosowane w połączeniu z lekami przeciwpsychotycznymi, jeśli jest to właściwe.
Przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku ważne jest, aby najpierw porozmawiać z pracownikiem służby zdrowia, aby otrzymać opiekę odpowiednio dostosowaną do Twoich potrzeb.
Psychoterapia
Oprócz leków psychoterapia, taka jak terapia poznawcza, może pomóc w leczeniu tego stanu. Terapia indywidualna, taka jak poradnictwo, terapia osobista, terapia umiejętności społecznych, a także terapie grupowe mogą również pomóc w niektórych aspektach choroby.
Korona
Radzenie sobie z codziennymi wyzwaniami życia ze schizofrenią może być trudne. Aby pomóc w radzeniu sobie z tym wyjątkowym stanem, udział w połączeniu terapii, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, programy rehabilitacyjne i samoopieka, może pomóc w wykonywaniu codziennych zadań i prowadzeniu normalnego życia z rówieśnikami.
Rodzinom i osobom bliskim, które stoją przed delikatnym zadaniem opieki nad ukochaną osobą z tą chorobą, uczestnictwo w programach edukacyjnych, które uczą pomocy osobie z chorobą, a także zrozumienia jej trudnej sytuacji, może pomóc w złagodzeniu ciężaru opieki.
Pomaga również dołączyć do grup wsparcia lub podjąć terapię, aby poradzić sobie z wyzwaniami psychicznymi związanymi z opieką nad dzieckiem, partnerem, przyjacielem lub członkiem rodziny ze schizofrenią.
Słowo od Verywell
Dementia praecox to termin używany wcześniej do opisu stanu znanego obecnie jako schizofrenia.
Ten stan, będący poważnym zaburzeniem zdrowia psychicznego, może prowadzić do wypaczonej interpretacji rzeczywistości i może znacząco wpłynąć na osobę z nią żyjącą, a także na jej najbliższe osoby. .
Schizofrenia jest do opanowania, zwłaszcza jeśli zostanie złapana wcześnie. Stosowanie środków, takich jak odpowiednie leki i stosowanie specjalistycznych form terapii, może pomóc w zwiększeniu szans na normalne życie osób żyjących z tą chorobą.