Niektórzy ludzie z zespołem lęku społecznego (SAD) myślą: „Chciałbym być niewidzialny”. Czy kiedykolwiek tak się czujesz? Wiele osób z SAD próbuje stać się niewidzialnymi dla innych. Nie rozmawiają, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Patrzą w dół, więc nie nawiązują kontaktu wzrokowego. Unikają sytuacji, aby nie stawiać czoła ludziom.
Chociaż twoje pragnienie bycia niewidzialnym może być silne, czy to naprawdę coś rozwiąże?
Co byś stracił, będąc niewidzialnym?
- Wszystkie twoje potrzeby, pragnienia, opinie i pragnienia zostałyby zignorowane.
- Nikt by nie wiedział, że tam jesteś.
- Ludzie straciliby na poznaniu ciebie.
- Nie miałbyś możliwości nawiązania przyjaźni i związków.
- Twoje opinie nigdy nie zostaną wysłuchane.
Jeśli masz SAD, być może niektóre z tych rzeczy są już prawdziwe. Co jest przeciwieństwem bycia niewidzialnym? Bycie widzianym? Słyszał? Poradzisz sobie z tym? Prawdopodobnie nie od razu, jeśli przez długi czas byłeś niewidzialny. Ale stopniowo i powoli możesz przestać być niewidzialnym i stawić czoła swoim lękom.
Badania nad byciem niewidzialnym
W jednym interesującym badaniu naukowcy wykorzystali wirtualną rzeczywistość, aby przetestować efekt postrzegania własnego ciała jako niewidzialnego. To, co odkryli, było interesujące – społecznie niespokojne reakcje na stanie przed publicznością zmniejszyły się, gdy uczestnik postrzegał własne ciało jako niewidzialne.
Autorzy badania zasugerowali, że rozpoczęcie terapii rzeczywistości wirtualnej z niewidzialnym ciałem może pozwolić osobom z fobią społeczną na stopniowe przezwyciężanie swoich lęków. Co poza tym zastosowaniem do leczenia może nam powiedzieć to badanie?
Wyobraź sobie przez chwilę, że stoisz przed publicznością, ale jesteś niewidzialny. Czy twoje serce nadal biłoby szybciej? Czy czułbyś się roztrzęsiony i spanikowany? Czy twój strach zależy od tego, czy publiczność cię widzi, czy istnieje tylko dlatego, że widzisz publiczność?
Na podstawie wyników tego badania możemy wywnioskować, że nie tylko obecność publiczności, ale myśl, że patrzą na ciebie, powoduje niepokój. Rzeczywiście, wiemy, że osoby z SAD mają tendencję do doświadczania „efektu reflektora”, w którym myślisz, że wszystkie oczy są zwrócone na ciebie, nawet jeśli tak nie jest.
Bardziej niewidoczne niż myślisz
Chociaż możesz nie być w stanie zaprojektować sytuacji w wirtualnej rzeczywistości we własnym życiu, aby ćwiczyć bycie niewidzialnym, możesz zamiast tego przeprowadzić eksperymenty behawioralne, aby dokładnie sprawdzić, jak bardzo inni ludzie zauważają to, co robisz. Innymi słowy, zachowuj się głupio umyślnie, aby zobaczyć, jaką otrzymasz reakcję.
Jeśli chcesz uzyskać jeszcze więcej szczegółów, terapia ekspozycji jest techniką stosowaną przez terapeutów w ramach terapii poznawczo-behawioralnej (CBT).bądź w sytuacjach, które powodują niepokój. W końcu twój niepokój zniknie, jeśli zostaniesz wystarczająco długo.
Chociaż terapia ekspozycji jest zwykle praktykowana z terapeutą, można ją również wykonać samodzielnie jako ćwiczenie samopomocy.