Istnieje bardzo silny związek między traumą (zwłaszcza wykorzystywaniem i/lub zaniedbaniem w dzieciństwie) a zaburzeniami dysocjacyjnymi, a związek jest ważny w obu kierunkach. Uważa się, że długotrwała trauma jest podstawową przyczyną zaburzeń dysocjacyjnych, przy czym występuje dysocjacja jako strategia radzenia sobie, która pozwala ludziom zdystansować się od traumy, która w innym przypadku mogłaby być nie do zniesienia.
Jednakże, gdy dysocjacja trwa dalej, gdy prawdziwe niebezpieczeństwo już nie istnieje, może przedłużyć lub nawet uniemożliwić powrót do zdrowia po nadużyciach i zaniedbaniu. Istnieje również związek między dysocjacją a zespołem stresu pourazowego (PTSD). Zmiany w funkcjonowaniu mózgu mogą dalej wyjaśniać powiązania między tymi przyczynami i stanami.
Dysocjacja i zaburzenia dysocjacyjne
Ważne jest, aby krótko zdefiniować zarówno dysocjację, jak i zaburzenia dysocjacyjne przed zbadaniem wpływu traumy.
Dysocjacja
Dysocjacja to rozłączenie między myślami, uczuciami, wspomnieniami, zachowaniami, percepcją i/lub poczuciem tożsamości danej osoby. Prawie każdy w pewnym momencie doświadczył dysocjacji, czego przykładem mogą być marzenia na jawie lub wyjeżdżanie z samochodu podczas jazdy i niepamiętanie ostatnich kilku kilometrów autostrady („hipnoza autostradowa”).
Zaburzenia dysocjacyjne
W przeciwieństwie do „normalnej” dysocjacji, zaburzenia dysocjacyjne polegają na dysocjacji (mimowolnej ucieczce od rzeczywistości), która koliduje z pracą i/lub życiem rodzinnym danej osoby. Uważa się, że około 2% populacji doświadcza zaburzenia dysocjacyjnego, które występuje we wszystkich grupach wiekowych, grupach etnicznych i środowiskach społeczno-ekonomicznych.
Chociaż te stany są częściej diagnozowane u kobiet, według National Alliance on Mental Illness, wielu mężczyzn pozostaje niezdiagnozowanych, ponieważ mają tendencję do zaprzeczania swoim objawom i traumom. Ogólne objawy zaburzeń dysocjacyjnych obejmują:
- Utrata pamięci, która może dotyczyć ludzi, miejsc lub wydarzeń
- Poczucie fizycznego oderwania od ciała, jakby oglądał film o sobie
- Emocjonalne oderwanie
- Brak poczucia siebie
- Konsekwencje dysocjacji, takie jak zmagania w związku, utrata pracy, lęk, depresja i myśli o samookaleczeniu
W zależności od rodzaju zaburzenia dysocjacyjnego mogą występować inne objawy. Chociaż istnieje spektrum objawów od łagodnych do ciężkich, a objawy mogą się znacznie różnić między ludźmi, objawy są zwykle podobne za każdym razem, gdy występują u konkretnej osoby. Rodzaje zaburzeń dysocjacyjnych mogą obejmować:
- Amnezja dysocjacyjna: To zaburzenie jest powszechne i charakteryzuje się utratą pamięci o ważnych wydarzeniach lub okresach w życiu danej osoby
- Fuga dysocjacyjna: To zaburzenie charakteryzuje się oddalaniem się i brakiem pamięci o wydarzeniu lub okresie or
- Depersonalizacja/derealizacja: Depersonalizacja odnosi się do poczucia bycia poza ciałem lub poczucia, że obserwujesz swoje życie z boku. Podczas gdy około 50% dorosłych doświadczy co najmniej jednego epizodu depersonalizacji, jest ono klasyfikowane jako zaburzenie, jeśli depersonalizacja ma negatywny wpływ na relacje lub życie zawodowe danej osoby. Derealizacja może wystąpić wraz z depersonalizacją i odnosi się do poczucia oderwania od otoczenia.
- Rozdwojenie jaźni (dawniej nazywany zespołem osobowości mnogiej): W przypadku tego zespołu pomylenie tożsamości i zmiana tożsamości mogą wystąpić w różnym stopniu, z osobowością „rozszczepioną” między jedną lub więcej alternatywnych osobowości.
- Zaburzenie dysocjacyjne nieokreślone inaczej: Ten termin jest używany dla zaburzenia dysocjacyjnego, które nie pasuje do żadnej z powyższych kategorii.
Trauma i dysocjacja
Istnieje bardzo silny związek między traumą a dysocjacją. Trwająca trauma, zwłaszcza znęcanie się fizyczne, seksualne lub emocjonalne i/lub zaniedbanie w dzieciństwie, jest bardzo istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju zaburzeń dysocjacyjnych i jest uważana za główną przyczynę u co najmniej 90% osób z tymi schorzeniami.
W rzeczywistości zaburzenia dysocjacyjne są związane z najwyższą częstotliwością wykorzystywania i zaniedbywania wszystkich zaburzeń psychicznych w dzieciństwie. Podczas gdy trwające nadużycia, często w dzieciństwie, są najczęstsze, pojedynczy, ale katastrofalny epizod traumy u dzieci lub dorosłych (takich jak klęski żywiołowe, walki wojskowe, tortury lub brutalne przestępstwa) mogą również poprzedzać rozwój zaburzeń dysocjacyjnych.
Dysocjacja jako strategia radzenia sobie
Dysocjacja w otoczeniu przewlekłej traumy jest uważana za strategię radzenia sobie, przynajmniej na początku. W sytuacji nadużycia lub zaniedbania uważa się, że dysocjacja jest samoobronną techniką przetrwania, w której dziecko (lub dorosły) wpada w stan dysocjacji, aby uniknąć pełnego doświadczenia traumy, która jest nie do zniesienia.
Zwłaszcza dzieci mogą być bezradne, aby zrobić cokolwiek w związku z traumą, a odłączenie się od wykorzystywania lub zaniedbania (w pewnym sensie ucieczka) może pozwolić im na radzenie sobie. sen, który tak naprawdę im się nie przytrafia.
Przemoc emocjonalna i zaniedbanie w dzieciństwie, choć nieco trudniejsze do rozpoznania niż przemoc fizyczna lub seksualna, może również prowadzić do dysocjacji w próbie uczynienia zaniedbania bardziej znośnym.
Aby dodatkowo wesprzeć ten związek między traumą a dysocjacją, naukowcy zauważają, że osoby z zaburzeniami dysocjacyjnymi zgłaszają najczęstsze występowanie nadużyć i/lub zaniedbań w dzieciństwie wśród wszystkich chorób psychicznych. Jest to niezwykle silny związek, sugerujący, że dysocjacja jest bezpośrednią reakcją na znaczna trauma. Jednak nie każdy, kto doświadcza traumy w dzieciństwie, rozwinie zaburzenie dysocjacyjne.
Długoterminowe negatywne skutki dysocjacji
Podczas gdy dysocjacja może początkowo być strategią radzenia sobie, która pozwala osobie radzić sobie z poważnym stresem i osobistymi zagrożeniami, problemy pojawiają się, gdy dysocjacja występuje w sytuacjach, w których realne niebezpieczeństwo nie jest obecne. A ponieważ dysocjacja zwykle pojawia się bez świadomej świadomości, ludzie zwykle nie zdają sobie sprawy, że używają jej jako strategii radzenia sobie.
Dysocjacja bez realnego zagrożenia to miecz obosieczny na kilka sposobów. Może zakłócać relacje, pracę i codzienne funkcjonowanie. Ponieważ zajmowanie się historią nadużyć może być postrzegane jako zagrożenie i powodować dysocjację, może to zakłócać powrót do zdrowia po traumie. Odłączenie się od sytuacji, które nie stanowią znaczącego stresu, może również skutkować tolerowaniem przez osobę sytuacji, która powinna zostać zmieniona.
Wiek urazu i zaburzenia dysocjacyjne
Ogólnie rzecz biorąc, ciężkość zaburzenia dysocjacyjnego koreluje z nasileniem nadużycia lub zaniedbania. Wydaje się jednak, że dzieci w pewnym wrażliwym wieku są bardziej podatne na rozwój tych zaburzeń w odpowiedzi na traumę
Szczególnie narażone mogą być dzieci w wieku przedszkolnym (od 4 do 5 lat), a także dzieci w wieku od 8 do 9 lat. Ogólnie rzecz biorąc, trwający ciężki uraz przed ukończeniem 9 roku życia jest najsilniej związany z rozwojem zaburzeń dysocjacyjnych, a kiedy się pojawią, mogą być obecne już w wieku 5.
Zmiany w mózgu w traumie i dysocjacji
Związek między traumą a dysocjacją jest dodatkowo wspierany przez badania dotyczące zmian w funkcjonowaniu mózgu związanych z traumą lub dysocjacją. Wiadomo, że przemoc w dzieciństwie wpływa na mózg, a przegląd z 2018 r. wykazał, że dysocjacja wiąże się z podobnymi zmianami w mózgu i połączeniach nerwowych, które mogą leżeć u podstaw objawów i zachowań.
Zmiany te są złożone i mogą obejmować zmniejszoną aktywność limbiczną, zwiększoną aktywność płata czołowego i zmiany w komunikacji między tymi dwoma regionami. Z pewnością neurobiologia traumy i dysocjacji to obszar, który wymaga wielu badań.
PTSD i dysocjacja
Dysocjacja i zespół stresu pourazowego (PTSD) są również ściśle powiązane i często występują razem, a niektórzy uważają zaburzenia dysocjacyjne za podtyp lub podzbiór PTSD. może być zupełnie inny.
Zespół stresu pourazowego może rozwinąć się po jednym traumatycznym przeżyciu, zarówno jako dziecko, jak i dorosły (na przykład bycie świadkiem gwałtownego wydarzenia lub klęski żywiołowej). W przeciwieństwie do traumy, która często leży u podstaw zaburzeń dysocjacyjnych, w których określone grupy wiekowe wydają się być bardziej podatne, PTSD jest mniej zależne od wieku i bardziej związane z nasileniem traumatycznych doświadczeń.
Zaburzenia dysocjacyjne zwykle wynikają z traumy i stresu w dzieciństwie, a nie w wieku dorosłym. Wynikają z chronicznej traumy (na przykład powtarzających się epizodów przemocy fizycznej, emocjonalnej lub seksualnej).
Dysocjacja, ale bez wpływu zaburzeń dysocjacyjnych, jest powszechna w PTSD. W przypadku dysocjacji z PTSD objawy PTSD mogą nasilać dysocjację, ale często są one krótkotrwałe.
W porównaniu z osobami z zaburzeniami dysocjacyjnymi, osoby z klasycznym zespołem stresu pourazowego często mają również niższy poziom unikania traumy. pogorszenie) PTSD bez leczenia.
Leczenie dysocjacji
Jeśli doświadczyłeś traumy, a także doświadczyłeś dysocjacji, ważne jest, aby szukać pomocy. Chociaż zaburzenia dysocjacyjne są stosunkowo powszechne, większość ludzi nie zdaje sobie sprawy, że reagują tymi zachowaniami. Nieleczone zachowanie to może prowadzić do depresji, lęku, problemów w związku i pracy, problemów z nadużywaniem substancji i trudności w powrocie do zdrowia po pierwotnej traumie.
Na szczęście, po rozpoznaniu, możliwe jest wyzdrowienie z zaburzeń dysocjacyjnych, PTSD i dziecięcej traumy. Często obejmuje połączenie psychoterapii (takiej jak terapia poznawczo-behawioralna i dialektyczna terapia behawioralna) i leków.
Leczenie może pomóc ci nauczyć się, jak bezpiecznie konfrontować się i radzić sobie z traumatycznymi doświadczeniami, a także stawić czoła doświadczeniom, które nie są groźne, ale często pozostają nierozwiązane z powodu dysocjacji. International Society for the Study of Trauma and Dissociation (ISSTD) dostarcza wielu informacji na temat związku między traumą a dysocjacją, a także linki do terapeutów zajmujących się traumą i dysocjacją.