Carl Rogers jest powszechnie uważany za jednego z najwybitniejszych myślicieli w dziedzinie psychologii. Najbardziej znany jest z rozwijania metody psychoterapii zwanej terapią zorientowaną na klienta oraz z bycia jednym z twórców psychologii humanistycznej.
Szybkie fakty
- Urodzony: 8 stycznia 1902, w Oak Park, Illinois
- Zmarły: 4 lutego 1987 r. w La Jolla w Kalifornii
- Znany z: Terapia skoncentrowana na kliencie, osoba w pełni sprawna, samorealizacja
Wczesne życie
Carl Ransom Rogers urodził się w 1902 roku w Oak Hill w stanie Illinois. Jego ojciec był inżynierem budownictwa, a matka gospodynią domową; był czwartym z sześciorga dzieci. Rogers od najmłodszych lat odnosił sukcesy w szkole: zaczął czytać przed ukończeniem 5 roku życia i był w stanie opuścić przedszkole i pierwszą klasę.
Gdy miał 12 lat, jego rodzina przeniosła się z przedmieść na wiejskie tereny rolnicze. Zapisał się na University of Wisconsin w 1919 roku jako kierunek rolnictwo. Jednak po wzięciu udziału w chrześcijańskiej konferencji w Chinach w 1922 roku Rogers zaczął kwestionować swój wybór kariery. Później zmienił kierunek studiów na historię z zamiarem zostania ministrem.
Ukończył University of Wisconsin w 1924 roku z tytułem licencjata historii i zapisał się do Union Theological Seminary, po czym w 1926 roku przeniósł się do Teachers College na Uniwersytecie Columbia w celu uzyskania tytułu magistra.
Jednym z powodów, dla których zdecydował się porzucić studiowanie teologii, było prowadzone przez studentów seminarium na temat religii, które skłoniło go do zakwestionowania swojej wiary. Inną inspiracją dla jego przejścia na studia psychologiczne był kurs na Columbia University prowadzony przez psycholog Letę Stetter Hollingworth.
Rogers uważał psychologię za sposób na dalsze studiowanie wielu życiowych pytań bez konieczności podpisywania się pod konkretną doktrynę. Postanowił zapisać się na program psychologii klinicznej na Columbii i ukończył doktorat w 1931.
Kariera
Po otrzymaniu doktoratu Rogers spędził kilka lat pracując w środowisku akademickim, zajmując stanowiska na Ohio State University, University of Chicago i University of Wisconsin.
W tym czasie Rogers rozwinął swoje podejście do terapii, którą początkowo nazwał „terapią niedyrektywną”. To podejście, które polega na tym, że terapeuta pełni rolę moderatora, a nie kierownika sesji terapeutycznej, w końcu stało się znane jako terapia skoncentrowana na kliencie.
W 1946 Rogers został wybrany na prezesa Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego. Rogers napisał 19 książek i liczne artykuły przedstawiające jego teorię humanistyczną. Wśród jego najbardziej znanych prac znajdują się: Terapia skoncentrowana na kliencie (1951), O stawaniu się osobą (1961) i Sposób bycia (1980).
Po kilku konfliktach na wydziale psychologii Uniwersytetu Wisconsin Rogers przyjął stanowisko w Western Behavioural Studies Institute (WBSI) w La Jolla w Kalifornii. Ostatecznie wraz z kilkoma kolegami opuścił WBSI, aby utworzyć Centrum Badań nad Osobą (CSP).
W 1987 roku Rogers został nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla. Kontynuował swoją pracę z terapią skoncentrowaną na kliencie aż do śmierci w 1987 roku.
Ważne teorie
Samo-aktualizacja
Rogers wierzył, że wszyscy ludzie mają wrodzoną potrzebę rozwoju i osiągnięcia swojego potencjału. Uważał, że potrzeba osiągnięcia samorealizacji jest jednym z głównych motywów kierujących zachowaniem.
Bezwarunkowe pozytywne uznanie
Rogers zasugerował, że aby psychoterapia odniosła sukces, konieczne jest, aby terapeuta bezwarunkowo pozytywnie odniósł się do klienta. Oznacza to, że terapeuta akceptuje klienta takim, jakim jest i pozwala mu wyrażać zarówno pozytywne, jak i negatywne uczucia bez osądzania i wyrzutów.
Rozwój jaźni
Rogers wierzył, że kształtowanie zdrowej koncepcji siebie jest ciągłym procesem kształtowanym przez doświadczenia życiowe danej osoby. Osoby o stabilnym poczuciu siebie mają tendencję do większej pewności siebie i skuteczniej radzą sobie z wyzwaniami życiowymi.
Rogers zasugerował, że samoocena zaczyna się rozwijać w dzieciństwie i jest pod silnym wpływem rodzicielstwa. Rodzice, którzy oferują swoim dzieciom bezwarunkową miłość i szacunek, są bardziej skłonni do kształtowania zdrowej samooceny. Dzieci, które czują, że muszą „zapracować” na miłość rodziców, mogą skończyć z niską samooceną i poczuciem niegodności.
Stosowność
Rogers sugeruje również, że ludzie mają tendencję do posiadania koncepcji swojego „idealnego ja”. Problem polega na tym, że nasz obraz tego, kim myślimy, że powinniśmy być, nie zawsze pasuje do naszego postrzegania tego, kim jesteśmy dzisiaj. Kiedy nasz obraz siebie nie zgadza się z naszym idealnym ja, jesteśmy w stanie niespójności.
Rogers wierzył, że otrzymując bezwarunkowe pozytywne uznanie i dążąc do samorealizacji, ludzie mogą być bliscy osiągnięcia stanu zgodności.
W pełni funkcjonująca osoba
Rogers zasugerował, że ludzie, którzy nieustannie dążą do urzeczywistnienia swojej tendencji aktualizacyjnej, mogą stać się, jak to określał, w pełni funkcjonującymi. W pełni funkcjonująca osoba to taka, która jest całkowicie przystająca i żyje chwilą.
Podobnie jak wiele innych aspektów jego teorii, bezwarunkowy pozytywny szacunek odgrywa kluczową rolę w rozwoju pełnego funkcjonowania. Ci, którzy otrzymują nieoceniające wsparcie i miłość, mogą rozwinąć poczucie własnej wartości i pewność siebie, aby być najlepszą osobą, jaką mogą być, i w pełni wykorzystać swój potencjał.
Według Rogersa w pełni funkcjonująca osoba ma niektóre z następujących cech:
- Elastyczna koncepcja siebie
- Otwartość na doświadczenie
- Umiejętność życia w zgodzie z innymi
- Bezwarunkowy szacunek dla siebie
Wkład do psychologii
Kładąc nacisk na ludzki potencjał, Carl Rogers miał ogromny wpływ zarówno na psychologię, jak i edukację. Poza tym przez wielu uważany jest za jednego z najbardziej wpływowych psychologów XX wieku. Więcej terapeutów podaje Rogersa jako swój główny wpływ niż jakikolwiek inny psycholog.
Jak opisała jego córka Natalie Rogers, był „wzorem współczucia i demokratycznych ideałów we własnym życiu oraz w swojej pracy jako pedagog, pisarz i terapeuta”.
W jego własnych słowach
„Doświadczenie jest dla mnie najwyższym autorytetem. Kamieniem probierczym słuszności jest moje własne doświadczenie. Żadna inna osoba i żaden z moich pomysłów nie jest tak autorytatywny jak moje doświadczenie. odkryj bliższe zbliżenie do prawdy, która staje się we mnie.” - Carla Rogersa, O stawaniu się osobą, 1954
Wybrane publikacje
Rogers, C. (1951) Terapia skoncentrowana na kliencie: jej obecna praktyka, implikacje i teoria. Boston: Houghton Mifflin.
Rogers, C. (1961) Stawanie się osobą: spojrzenie terapeuty na psychoterapię. Boston: Houghton Mifflin.
Rogers, C. (1980) Sposób bycia. Boston: Houghton Mifflin.
Biografie
Cohen, D. (1997) Carla Rogersa. Biografia krytyczna. Londyn: konstabl.
Thorne, B. (1992) Carla Rogersa. Londyn: Szałwia.
