Zainteresowanie inteligencją sięga tysięcy lat. Jednak dopiero po zleceniu psychologowi Alfredowi Binetowi identyfikacji uczniów potrzebujących pomocy edukacyjnej narodził się pierwszy test na inteligentny iloraz (IQ). Chociaż ma swoje ograniczenia i ma wiele sobowtórów, które wykorzystują znacznie mniej rygorystyczne pomiary, test IQ Bineta jest dobrze znany na całym świecie jako sposób porównywania inteligencji.
Historia
Na początku XX wieku rząd francuski poprosił Binet o pomoc w podjęciu decyzji, którzy uczniowie najprawdopodobniej będą mieli trudności w szkole. Rząd uchwalił przepisy wymagające, aby wszystkie francuskie dzieci uczęszczały do szkoły, więc ważne było znalezienie sposobu na zidentyfikowanie dzieci, które potrzebują specjalistycznej pomocy.
Binet i jego kolega, Theodore Simon, zaczęli opracowywać pytania, które skupiały się na obszarach, których nie nauczano w szkołach, takich jak uwaga, pamięć i umiejętności rozwiązywania problemów. Korzystając z tych pytań, Binet ustalił, które z nich były najlepszymi predyktorami szkolnego sukcesu.
Szybko zdał sobie sprawę, że niektóre dzieci były w stanie odpowiedzieć na bardziej zaawansowane pytania, na które na ogół były w stanie odpowiedzieć starsze dzieci i vice versa. Na podstawie tej obserwacji Binet zaproponował koncepcję wieku umysłowego, czyli miary inteligencji opartej na średnich zdolnościach dzieci z określonej grupy wiekowej.
Pierwszy test IQ
Ten pierwszy test na inteligencję, określany dziś jako Skala Bineta-Simona, stał się podstawą do nadal stosowanych testów inteligencji. Jednak sam Binet nie wierzył, że jego instrumenty psychometryczne można wykorzystać do pomiaru pojedynczego, stałego i wrodzonego poziomu inteligencji.
Binet podkreślił ograniczenia testu, sugerując, że inteligencja jest pojęciem zbyt obszernym, aby można go było oszacować za pomocą jednej liczby. Zamiast tego podkreślał, że na inteligencję wpływa wiele czynników, że zmienia się ona w czasie i że można ją porównać tylko u dzieci o podobnym pochodzeniu.
Test inteligencji Stanforda-Bineta
Gdy do Stanów Zjednoczonych sprowadzono Skalę Bineta-Simona, wzbudziła ona spore zainteresowanie. Psycholog ze Stanford University Lewis Terman wykonał oryginalny test Bineta i ustandaryzował go na próbie amerykańskich uczestników. Ten dostosowany test, opublikowany po raz pierwszy w 1916 roku, nazwano Skalą Inteligencji Stanforda-Bineta i wkrótce stał się standardowym testem na inteligencję stosowanym w USA.
Test inteligencji Stanforda-Bineta wykorzystywał pojedynczą liczbę, znaną jako iloraz inteligencji (lub IQ), do reprezentowania wyniku danej osoby w teście. Stanford-Binet pozostaje dziś popularnym narzędziem oceny, mimo że na przestrzeni lat przechodził szereg poprawek od momentu jego powstania.
Wynik IQ został obliczony poprzez podzielenie wieku umysłowego osoby badanej przez jej wiek metrykalny, a następnie pomnożenie tej liczby przez 100.
Na przykład dziecko w wieku umysłowym 12 i chronologicznym 10 miałoby iloraz inteligencji równy 120 (12/10 x 100).
Plusy i minusy testów IQ
Na początku I wojny światowej urzędnicy armii amerykańskiej stanęli przed zadaniem prześwietlenia ogromnej liczby rekrutów. W 1917 roku, jako przewodniczący Komisji Badania Psychologicznego Rekrutów, psycholog Robert Yerkes opracował dwa testy, znane jako Army Alpha i Beta.
Army Alpha została zaprojektowana jako test pisemny, podczas gdy Army Beta składała się ze zdjęć dla rekrutów, którzy nie potrafili czytać lub nie mówili po angielsku. Testy zostały przeprowadzone na ponad 2 milionach żołnierzy, aby pomóc armii określić, którzy mężczyźni nadają się do określonych stanowisk i ról przywódczych.
Po wojnie testy były używane w wielu różnych sytuacjach poza wojskiem. Na przykład testy IQ były używane do sprawdzania nowych imigrantów, którzy wjeżdżali do Stanów Zjednoczonych. Wyniki tych testów zostały niestety wykorzystane do dokonania ogólnych i niedokładnych uogólnień na temat całych populacji, co skłoniło niektórych „ekspertów” wywiadu do wezwania Kongresu do wprowadzenia ograniczeń imigracyjnych.
Wagi Inteligencji Wechslera
Bazując na teście Stanforda-Bineta, amerykański psycholog David Wechsler stworzył nowe narzędzie pomiarowe. Podobnie jak Binet, Wechsler wierzył, że inteligencja obejmuje różne zdolności umysłowe. Niezadowolony z ograniczeń Stanforda-Bineta, opublikował w 1955 r. swój nowy test inteligencji, znany jako Skala Inteligencji Dorosłych Wechslera (WAIS).
Wechsler opracował również dwa różne testy specjalnie do użytku z dziećmi: Wechsler Intelligence Scale for Children (WISC) oraz Wechsler Preschool and Primary Scale of Intelligence (WPPSI). Dorosła wersja testu została zmieniona od czasu jej pierwotnej publikacji i jest obecnie znana jako WAIS-IV.
WAIS-IV
WAIS-IV zawiera 10 podtestów wraz z pięcioma testami uzupełniającymi. Test zapewnia wyniki w czterech głównych obszarach inteligencji: skala rozumienia werbalnego, skala rozumowania percepcyjnego, skala pamięci roboczej i skala szybkości przetwarzania.
Test zapewnia również dwa ogólne wyniki, które można wykorzystać jako podsumowanie ogólnej inteligencji. Wynik IQ na pełną skalę łączy wyniki we wszystkich czterech wynikach indeksów, a ogólny wskaźnik zdolności opiera się na sześciu wynikach podtestów.
Wyniki podtestów na WAIS-IV mogą być przydatne w identyfikowaniu trudności w uczeniu się, na przykład w przypadkach, w których niski wynik w niektórych obszarach w połączeniu z wysokim wynikiem w innych obszarach może wskazywać, że dana osoba ma określone trudności w uczeniu się.
Zamiast oceniać test na podstawie wieku chronologicznego i wieku umysłowego, WAIS jest oceniany przez porównanie wyniku osoby testowanej z wynikami innych osób w tej samej grupie wiekowej. Średni wynik jest ustalony na 100, przy czym dwie trzecie wyników mieści się w normalnym zakresie od 85 do 115. Ta metoda punktacji stała się standardową techniką w testowaniu inteligencji i jest również stosowana w nowoczesnej wersji Stanford-Binet test.
