Urojenia somatyczne: przyczyny, objawy, diagnoza i leczenie

Złudzenie somatyczne to fałszywe przekonanie, że wewnętrzne lub zewnętrzne funkcje organizmu człowieka są nieprawidłowe. Przekonanie to może również rozciągać się na postrzeganie własnego wyglądu jako bardzo nieregularnego.

Ten stan, znany również jako monosymptomatyczna psychoza hipochondryczna, jest bardzo rzadką postacią urojeń. Trudno jest przekonać ludzi cierpiących na urojenia somatyczne, że ich przekonania lub objawy nie są poprawne.

Inwazje pasożytnicze są najczęstszą formą urojeń somatycznych obserwowanych u osobników. Inne przykłady obejmują dysmorfię ciała i niezachwiany zapach z ust. Pacjenci z tym stanem doświadczają również niepokoju i nerwowości.

Rodzaje urojeń somatycznych

Przypadki urojeń somatycznych mogą być dziwaczne lub nie dziwaczne. Dziwne urojenie somatyczne to wyimaginowana sytuacja, która nie ma szans, by kiedykolwiek się wydarzyła w prawdziwym życiu. Na przykład może to wyglądać jak osoba zgłaszająca pobranie narządów, mimo że nie ma blizn chirurgicznych

Z drugiej strony, niedziwaczne urojenie somatyczne obejmuje scenariusze, które prawdopodobnie nie wydarzą się w prawdziwym życiu, ale które mogą wystąpić w normalnych okolicznościach. Na przykład może to wyglądać jak osoba słysząca głosy tam, gdzie ich nie ma.

Warunki, które mogą powodować urojenia somatyczne

Powszechną cechą stanów psychotycznych są urojenia somatyczne. Te urojenia mogą również objawiać się u osób żyjących z chorobami psychicznymi, takimi jak:

• Schizofrenia
• Poważna depresja
• Delirium
• Zaburzenia neuropoznawcze, takie jak demencja
• Zaburzenie afektywne dwubiegunowe
• Zaburzenie schizofreniczne (choroba psychotyczna podobna do schizofrenii, która trwa krócej niż 6 miesięcy)

Przyczyny urojeń somatycznych

Okoliczności, które wywołują urojenia somatyczne, nie są do końca poznane. Istnieje silne podejrzenie, że czynniki genetyczne, środowiskowe, biologiczne, neurologiczne i psychologiczne mogą odgrywać rolę w rozwoju tego schorzenia.

Poziomy dopaminy

Organizm potrzebuje dopaminy, substancji chemicznej w naszych ciałach, która reguluje nastrój, sen, sny, zdolności poznawcze, uczenie się, a także kary i nagrody. Gdy aktywność dopaminy jest nadmiernie wysoka, może to prowadzić do powstawania urojeń.

Nadpobudliwe poziomy dopaminy mogą prowadzić do paranoi. Poziomy te mogą również powodować przywiązywanie nadmiernej wagi i uwagi do codziennych doświadczeń, co widać, gdy jednostka fiksuje się na części ciała podczas urojeń somatycznych.

Regionalny mózgowy przepływ krwi

Mózg do prawidłowego funkcjonowania wymaga stałego dostarczania tlenu i energii. Przepływ krwi w mózgu określa ilość krwi dostarczanej do mózgu. To przez rozszerzenie reguluje dostarczanie tlenu i energii do mózgu.

Kiedy przepływ krwi do mózgu jest niski – proces znany jako hipoperfuzja – może to przyczynić się do rozwoju urojeń. Badania wykazały, że regionalny mózgowy przepływ krwi u pacjentów z urojeniami somatycznymi może być zmieniony.

Genetyka

Regulując odporność, twoje ciało ma rodzinę genów złożoną z powiązanych białek. Ta rodzina jest znana jako układ antygenów ludzkich leukocytów i pomaga organizmowi odróżnić własne białka od białek wytwarzanych przez obcych najeźdźców, które zwykle są atakowane.

Chociaż nie jest pewne, w jaki sposób te geny mogą sprzyjać urojeniom, istnieje szansa, że ​​zwiększona obecność konkretnego genu – HLA-A*03 – samodzielnie, z innymi genami lub nawet w połączeniu z genami innymi niż HLA, może zwiększyć szanse doświadczania urojeń.

Paranoidalne zaburzenie osobowości

Ten stan charakteryzuje się silną nieufnością do ludzi bez żadnych podstaw do podejrzeń. Chociaż jego pochodzenie jest nieznane i często waha się między czynnikami biologicznymi a psychologicznymi, często występuje w rodzinach z zaburzeniami psychotycznymi, takimi jak urojenia somatyczne, co prowadzi do podejrzenia, że ​​oba stany są ze sobą powiązane.

Objawy urojeń somatycznych

Urojenia somatyczne można przedstawiać na wiele sposobów. Wynika to w dużej mierze z faktu, że scenariusze nie są zakorzenione w rzeczywistości i mogą przybierać dowolny kształt i formę.

Doznania fizyczne bez widocznej przyczyny

Osoby doświadczające urojeń somatycznych mają tendencję do doświadczania bardzo specyficznych doznań fizycznych. Na przykład, urojenia somatyczne jamy ustnej lub cenestopatia jamy ustnej mogą być obserwowane, gdy osoby skarżą się na nietypowe odczucia w jamie ustnej, takie jak nadmierna produkcja śluzu, uczucie śliskości w ustach lub obecność ciała obcego w ustach.

Doznania osoby borykającej się z ustnymi urojeniami somatycznymi mogą obejmować nadmierną produkcję śluzu lub uczucie śliskości w jamie ustnej. Innym razem pacjenci mogą być przekonani o obecności ciała obcego w ich ustach.

Dokuczliwe uczucie cewek i drutów w jamie ustnej może być również oznaką urojeń somatycznych. W niektórych przypadkach osoba dotknięta chorobą jest pewna, że ​​ma bardzo nieświeży oddech, pomimo zapewnienia, że ​​jest inaczej.

Pacjenci doświadczający tej formy urojeń mogą spędzać godziny na badaniu ust. Można również podjąć wysiłki, aby złapać ciało, które według nich żyje w ich ustach.

Przykłady urojeń somatycznych

W jednym przypadku 45-letniego mężczyzny żyjącego z chorobą afektywną dwubiegunową jego urojenia powstały w wyniku napięć w jego życiu osobistym. Przez około miesiąc stracił zainteresowanie swoimi zwykłymi zajęciami i coraz bardziej martwił się, że jego samoopieka się pogarsza. Aby złagodzić swój stan, szukał leczenia w szpitalu, skarżąc się na niewystarczającą ilość snu. Twierdził, że bezsenność powodowała ból w jego umyśle.

Pomimo obserwacji, które ujawniły, że odpoczywał średnio 8 godzin w nocy, poinformowano go, że był poruszony, utrzymując, że nie spał i był świadomy swojego otoczenia przez cały czas trwania jakichkolwiek obserwacji.

Urojenia somatyczne zaobserwowano również u 62-letniego mężczyzny z historią wierzących owadów pełzających po jego ciele. Pacjent przez wiele lat radził sobie ze swoim stanem, zauważając, że owady najpierw zaczęły się poruszać od części jego skóry głowy, zanim przejęły całość i przeniosły się na jego twarz i tułów.

Odczuwał swędzenie i podrażnienie spowodowane ruchami owadów. Mimo że badania wykazały jedynie zadrapania i suchą skórę, pacjentka upierała się, że owady są zbyt małe, aby można je było zobaczyć gołym okiem.

Diagnoza urojeń somatycznych

Jeśli dana osoba wykazuje objawy urojeń somatycznych, pracownik służby zdrowia rozpocznie od zebrania jej historii medycznej i przeprowadzenia badania fizykalnego, aby wykluczyć szanse na jakiekolwiek inne choroby.

Jeżeli specjalista nie jest w stanie fizycznie potwierdzić stanu, może skierować pacjenta do psychologa lub psychiatry, który jest lepiej przystosowany do diagnozowania i leczenia stanu. Niezależnie od rodzaju pracownika służby zdrowia, do którego skierowano pacjenta, będzie on obserwował objawy, zachowanie i postawę.

Diagnozę można następnie postawić, korzystając z Podręcznika Diagnostycznego i Statystycznego Zaburzeń Psychicznych (DSM-5), opublikowanego przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne.

Leczenie urojeń somatycznych

Kiedy rozpoczyna się leczenie urojeń somatycznych, ważne jest, aby zachować ostrożność wobec osoby, która ma do czynienia z urojeniami, wyjaśniając, że doświadczane objawy fizyczne mogą być wynikiem czynników genetycznych, neurologicznych lub innych.

Uświadomienie sobie, że jej objawy nie są spowodowane tym, co według niej powoduje, może być przerażające dla osoby doświadczającej urojeń.

Jeśli ktoś, kogo znasz, doświadcza urojeń somatycznych, ważne jest, aby zdać sobie sprawę, że wielokrotne zaprzeczanie jego rzeczywistości prawdopodobnie jeszcze bardziej go sfrustruje. Bycie wsparciem może więc po prostu oznaczać uznanie ich objawów za prawdziwe, oferowanie ucha, jeśli chcą o tym porozmawiać, unikanie osądzania ich i pomaganie im w szukaniu pomocy u lekarza.

Konsultowany pracownik służby zdrowia powinien upewnić się, że odbywają się regularne wizyty, aby upewnić się, że objawy nie odzwierciedlają stanu zagrażającego życiu. Można zastosować następujące zabiegi:

Psychoterapia

Ta forma leczenia jest niezbędna w pierwszej kolejności, aby nauczyć pacjenta radzenia sobie z objawami, ale także poinformować go o sygnałach ostrzegawczych w przypadku nawrotu. Może również pomóc w poprawie ogólnego funkcjonowania pacjenta.

Psychoterapia obejmuje:

• Terapia poznawczo-behawioralna: Ta forma terapii okazała się skuteczna w skutecznej poprawie dobrostanu jednostki. Terapia ta pomaga osobom z urojeniami somatycznymi rozpoznawać i zmieniać negatywne myśli i zachowania na bardziej pozytywne nastawienie do życia.
• Terapia rodzinna: Jest to bardzo ważne dla bliskich osoby borykającej się z urojeniami somatycznymi. Ważne jest, aby nauczyć się właściwych sposobów opieki nad osobą z tym schorzeniem.

Opieka nad osobą cierpiącą na urojenia może jednak poważnie odbić się na zdrowiu emocjonalnym i psychicznym. Spotkanie z profesjonalistą, który pomoże poruszać się w trudnym terenie, może przyczynić się do poprawy wyników dla pacjenta i jego bliskich.

Jak bycie opiekunem może być bardzo stresujące

Lek

W leczeniu urojeń somatycznych należy unikać leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny. Zamiast tego można użyć następujących:

• Antydepresanty
• Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI)
• Inhibitory serotoniny i noradrenaliny (SNRI)
• Leki przeciwpsychotyczne

Ważne jest, aby pamiętać, że leki te należy podawać w najniższych dawkach, a następnie powoli zwiększać, aby uzyskać poprawę objawów. Pracownik służby zdrowia będzie w stanie pomóc w dawkowaniu i monitorowaniu skutków objawów.

Słowo od Verywell

Osoba cierpiąca na urojenia somatyczne jest przekonana, że ​​ma wadę fizyczną lub że w jej wyglądzie fizycznym jest coś silnie nienormalnego. W rzeczywistości żadne defekty nie występują, a jeśli występują, są rażąco przesadzone.

Chociaż urojenia somatyczne mogą poważnie zakłócić codzienne życie, istnieją sprawdzone środki pomagające ograniczyć wyrządzone szkody, a także powstrzymać skutki. Aby upewnić się, że pacjent z urojeniami somatycznymi otrzymuje najlepsze leczenie, zawsze zaleca się skonsultowanie się z pracownikiem służby zdrowia, który może pomóc w opracowaniu planu leczenia.