Zaabsorbowanie rozwojem mięśni może wiązać się z zaburzeniami obrazu ciała podobnymi do anoreksji. Bigoreksja (dysmorfia mięśniowa) dotyka teraz setki tysięcy mężczyzn. Dla niektórych mężczyzn rozwój mięśni jest tak całkowitym zajęciem, że przegapią ważne wydarzenia, będą kontynuować trening z powodu bólu lub złamań kości, a nawet stracą pracę, zamiast przerywać im harmonogram rozwoju fizycznego.
Dysmorfia mięśni
Termin „dysmorfia mięśniowa” został ukuty w latach 90. XX wieku, aby opisać tę nową formę zaburzenia. Inni ludzie określają ten stan jako „odwróconą anoreksję”, a teraz częściej „bigoreksję”. Przyczyny nie są znane i badacze konceptualizują je na różne sposoby. Niektórzy uważają, że należy to traktować jako zaburzenie odżywiania, niektórzy jako uzależnienie behawioralne, a inni jako rodzaj zaburzenia dysmorficznego ciała. Niektórzy uważają, że głównym czynnikiem jest to, że media wywierają ten sam rodzaj presji na mężczyzn, aby dostosowali się do idealnej sylwetki w sposób, który ma miejsce w przypadku kobiet od lat.
Główna cecha bigoreksji
Główną cechą bigoreksji jest myśl, że bez względu na to, jak bardzo się starasz, twoje ciało nigdy nie jest wystarczająco umięśnione. Choroba ta jest uznawana za bardziej powszechną u mężczyzn, chociaż niektóre kulturystki zgłaszały również podobne objawy. Większość mężczyzn z bigoreksją to ciężarowcy, ale nie oznacza to, że większość ciężarowców ma bigoreksję. W porównaniu ze zwykłymi ciężarowcami, którzy spędzają do 40 minut dziennie na myśleniu o rozwoju ciała, mężczyźni z bigoreksją są zaabsorbowani przez pięć lub więcej godzin dziennie, myśląc, że ich ciała są słabo rozwinięte.
Wraz ze wzrostem liczby miejsc w salach gimnastycznych i frekwencji pojawiają się spekulacje, że samo to odpowiada za zwiększoną świadomość fizycznej niedoskonałości u mężczyzn i dążenie do osiągnięcia idealnego ciała.
Sprawdzanie lustra
W jednym z badań opisano bigorektycznych mężczyzn sprawdzających się do 12 razy dziennie. Można to porównać do około trzech razy dziennie z innymi ciężarowcami
Dieta
Zespół ten często wiąże się z bardzo rygorystycznymi dietami. Bigorektycy rzadko jedzą w domu innej osoby lub w restauracji, ponieważ nie są w stanie kontrolować równowagi żywieniowej lub dokładnie wiedzą, co zostało zrobione podczas przygotowywania posiłków. Wiadomo, że mężczyźni rozwijają zaburzenia odżywiania, takie jak bulimia
Pomiar w górę
Bigorektyczni mężczyźni nieustannie porównują swoją sylwetkę z innymi mężczyznami. Niezmiennie ich postrzeganie jest błędne. Nawet obserwując mężczyzn o jednakowej budowie ciała, będą oceniać się jako mniejsze.
Leki
Stosowanie sterydów anabolicznych jest powszechne wśród bigorektyków. Mężczyźni kontynuują stosowanie sterydów pomimo wystąpienia skutków ubocznych, takich jak zwiększona agresja, trądzik, powiększenie piersi, impotencja, łysienie, impotencja i kurczenie się jąder.
Tłuszcz
Mężczyźni z bigoreksją zazwyczaj martwią się o procent tkanki tłuszczowej, którą noszą, a nie z nadwagą.
Czynniki psychologiczne
W przeciwieństwie do wielu kulturystów, którzy lubią publicznie pokazywać swoją sylwetkę, bigorektycy nie. Wiele osób chowa się na kilka dni z powodu zakłopotania co do kształtu ciała. W jednym z badań opisano mężczyznę, który unikał seksu ze swoją żoną na wypadek, gdyby zużywało to energię, którą mógłby zastosować w kulturystyce.
Zazwyczaj mężczyźni z bigoreksją mają niską samoocenę. Wielu twierdzi, że w szkole drażniono ich sylwetkę, co prowadzi do skupienia się na „czynieniu dobra”. Jednak próba nadrobienia zaległości nigdy nie zostaje osiągnięta i skutkuje słabym poczuciem siebie i poczuciem pustki. Badania wykazały również, że 29% mężczyzn z bigoreksją miało historię zaburzeń lękowych, a 58% wykazywało inną formę zaburzeń nastroju.
Możliwości leczenia
W chwili pisania tego tekstu nie przeprowadzono żadnych systematycznych badań porównujących skuteczność jednego leczenia z innym, pojedynczo lub w połączeniu. Szczególny problem z tym schorzeniem polega na tym, że mężczyźni, podobnie jak anorektycy, rzadko postrzegają siebie jako mających problem i raczej nie zgłaszają się na leczenie. Sam stan występuje częściowo jako odpowiedź na uczucie depresji i brak poczucia własnej wartości, więc zgłoszenie się na leczenie jest przyznaniem się do porażki.
Tam, gdzie pojawili się mężczyźni, połączenie technik edukacyjnych i psychoterapeutycznych zaczęło przynosić obiecujące rezultaty. Techniki poznawczo-behawioralne kładą nacisk na identyfikację i zmianę wzorców myślenia w kierunku bardziej realistycznych i osiągalnych celów. Przyszłe pakiety leczenia mogą być oparte na takich podejściach, ale obecnie wymagane są bardziej systematyczne badania.