Chociaż nie można przypisać jednej osobie odkrycia depresji, jest wielu wielkich myślicieli, których idee przyczyniły się i nadal przyczyniają się do pogłębiania naszej wiedzy o tym, czym naprawdę jest ta choroba. Aby lepiej zrozumieć, jak naukowcy, lekarze i psychologowie myślą dziś o tym schorzeniu, pomocne może być spojrzenie wstecz na historię depresji.
Najwcześniejsze relacje o depresji
Najwcześniejsze pisemne relacje o tym, co obecnie nazywamy depresją, pojawiły się w II tysiącleciu p.n.e. w Mezopotamii. W tych pismach depresja była omawiana jako stan duchowy, a nie fizyczny. Podobnie jak inne choroby psychiczne, uważano, że jest to spowodowane opętaniem przez demony. W związku z tym zajmowali się tym księża, a nie lekarze.
Idea depresji powodowanej przez demony i złe duchy istniała w wielu kulturach, w tym starożytnych Greków, Rzymian, Babilończyków, Chińczyków i Egipcjan. Z powodu tego przekonania często traktowano go metodami, takimi jak bicie, powściągliwość fizyczna i głód, próbując wypędzić demony.
Podczas gdy wielu wierzyło, że demony są przyczyną depresji, wielu starożytnych greckich i rzymskich lekarzy uważało, że depresja jest chorobą biologiczną i psychologiczną.
Lekarze greccy i rzymscy stosowali w leczeniu swoich pacjentów metody terapeutyczne, takie jak gimnastyka, masaż, dieta, muzyka, kąpiele oraz lek zawierający ekstrakt z maku i ośle mleko.
Filozofia starożytnej Grecji i Rzymu
Hipokrates, grecki lekarz, zasugerował, że depresja (początkowo nazywana „melancholią”) jest spowodowana przez cztery niezrównoważone płyny ustrojowe zwane humorami: żółtą żółcią, czarną żółcią, flegmą i krwią. czarna żółć w śledzionie. Wybrane metody leczenia Hipokratesa obejmowały upuszczanie krwi, kąpiele, ćwiczenia i dietę.
Natomiast rzymski filozof i mąż stanu o imieniu Cyceron uważał, że melancholia ma przyczyny psychologiczne, takie jak wściekłość, strach i smutek.
W ostatnich latach przed naszą erą, pomimo pewnych kroków w kierunku uwierzenia w bardziej fizyczne i psychiczne przyczyny depresji, nawet wśród wykształconych Rzymian nadal bardzo powszechne było przekonanie, że depresja i inne choroby psychiczne są powodowane przez demony i gniew. bogów.
Wspólna Era
W naszej epoce wiele barbarzyńskich i prymitywnych metod leczenia depresji nadal było normą. Cornelius Celsus (25 p.n.e. do 50 n.e.) podobno zalecał bardzo surowe leczenie głodu, kajdan i bicia w przypadku chorób psychicznych.
Perski lekarz o imieniu Rhazes (865-925 n.e.) uważał jednak, że choroba psychiczna powstaje w mózgu. Polecał takie zabiegi jak kąpiele i bardzo wczesną formę terapii behawioralnej, która wiązała się z pozytywnymi nagrodami za odpowiednie zachowanie.
W średniowieczu religia, a zwłaszcza chrześcijaństwo, zdominowało europejskie myślenie o chorobach psychicznych, przypisując je ponownie diabłu, demonom lub czarownicom. Egzorcyzmy, topienie i palenie były popularnymi terapiami tamtych czasów. Wiele osób zostało zamkniętych w tak zwanych „zakładach wariatów”.
Podczas gdy niektórzy lekarze nadal poszukiwali fizycznych przyczyn depresji i innych chorób psychicznych, stanowili oni mniejszość.
W okresie renesansu, który rozpoczął się w XIV-wiecznych Włoszech i rozprzestrzenił się w całej Europie w XVI i XVII wieku, polowania na czarownice i egzekucje psychicznie chorych były nadal dość powszechne; jednak niektórzy lekarze ponownie zastanawiali się nad ideą choroby psychicznej mającej przyczynę naturalną, a nie nadprzyrodzoną.
W roku 1621 Robert Burton opublikował „Anatomię melancholii”, w której przedstawił społeczne i psychologiczne przyczyny depresji (takie jak ubóstwo, strach i samotność). W tej książce przedstawił zalecenia takie jak dieta, ćwiczenia, podróże, środki przeczyszczające (usuwające toksyny z organizmu), upuszczanie krwi, zioła i muzykoterapia w leczeniu depresji.
Era oświecenia
W XVIII i XIX wieku, zwanym także wiekiem oświecenia, depresja zaczęła być postrzegana jako słabość temperamentu, która została odziedziczona i nie może być zmieniona. Rezultatem tych przekonań było to, że ludzie z tym schorzeniem powinni być unikani lub zamykani.
W drugiej części Ery Oświecenia lekarze zaczęli sugerować, że agresja leży u podstaw tego stanu.
Zalecano teraz leczenie, takie jak ćwiczenia, dieta, muzyka i leki, a lekarze sugerowali, że ważne jest, aby porozmawiać o swoich problemach z przyjaciółmi lub lekarzem.
Inni lekarze tamtych czasów mówili, że depresja wynika z wewnętrznych konfliktów między tym, czego chcesz, a tym, o czym wiesz, że jest słuszne. A jeszcze inni starali się zidentyfikować fizyczne przyczyny tego stanu.
Zabiegi w tym okresie obejmowały zanurzenie w wodzie (pozostanie pod wodą tak długo, jak to możliwe bez utonięcia) i użycie wirującego stołka, aby umieścić zawartość mózgu z powrotem we właściwych pozycjach. Dodatkowe zabiegi obejmowały:
- Zmiany w diecie
- Lewatywa
- Jazda konna
- Wymioty
Podobno Benjamin Franklin opracował w tym czasie wczesną formę terapii elektrowstrząsami.
XIX i XX wiek
W 1895 roku niemiecki psychiatra Emil Kraepelin jako pierwszy odróżnił depresję maniakalną, którą obecnie znamy jako zaburzenie dwubiegunowe, jako chorobę odrębną od dementia praecox (wówczas termin na schizofrenię). Mniej więcej w tym samym czasie teoria psychodynamiczna i psychoanaliza – rodzaj psychoterapii opartej na tej teorii – zostały opracowane.
Wyjaśnienia psychoanalityczne
W 1917 Zygmunt Freud pisał o żałobie i melancholii, gdzie teoretyzował o melancholii jako odpowiedzi na stratę, realną (np. śmierć) lub symboliczną (np. nieosiągnięcie zamierzonego celu).
Freud wierzył dalej, że nieświadomy gniew człowieka z powodu jego straty prowadzi do nienawiści do samego siebie i zachowania autodestrukcyjnego. Czuł, że psychoanaliza może pomóc osobie rozwiązać te nieświadome konflikty, zmniejszając autodestrukcyjne myśli i zachowania.
Jednak inni lekarze w tym czasie postrzegali depresję jako zaburzenie mózgu.
Wyjaśnienia behawioralne
Ruch behawiorystyczny w psychologii przyczynił się do idei, że zachowań uczy się poprzez doświadczenie. Behawioryści odrzucili pogląd, że depresja była spowodowana przez siły nieświadome i zamiast tego sugerowali, że jest to zachowanie wyuczone.
Tak jak tych depresyjnych zachowań wyuczono, tak też można było się ich oduczyć. Zasady uczenia się, takie jak kojarzenie i wzmacnianie, można wykorzystać do ustanowienia i wzmocnienia bardziej efektywnych, zdrowszych zachowań.
Podczas gdy współcześni psychologowie uznają, że doświadczenie nie jest jedynym wyznacznikiem zachowania, behawioryzm doprowadził do rozwoju wielu podejść terapeutycznych, które nadal odgrywają ważną rolę w leczeniu depresji i innych zaburzeń psychicznych.
Wyjaśnienia poznawcze
W latach 60. i 70. zaczęły pojawiać się poznawcze teorie depresji. Teoretyk kognitywny Aaron Beck zaproponował, że sposób, w jaki ludzie interpretują negatywne zdarzenia, może przyczyniać się do objawów depresji.
Beck zasugerował, że negatywne automatyczne myśli, negatywne przekonania o sobie i błędy w przetwarzaniu informacji były odpowiedzialne za objawy depresji.
Według Becka osoby z depresją mają tendencję do automatycznego interpretowania wydarzeń w negatywny sposób i postrzegania siebie jako bezradnych i nieodpowiednich
Psycholog Martin Seligman zasugerował, że wyuczona bezradność może odgrywać rolę w rozwoju depresji. Zgodnie z tą teorią ludzie często rezygnują z prób zmiany swojej sytuacji, ponieważ czują, że nic, co zrobią, nie będzie miało znaczenia. Ten brak kontroli sprawia, że ludzie czują się bezradni i beznadziejni
Pojawienie się tych poznawczych modeli depresji odegrało ważną rolę w rozwoju terapii poznawczo-behawioralnej (CBT), która okazała się skuteczna w leczeniu depresji.
Wyjaśnienia biologiczne i medyczne
Tam, gdzie starsze konceptualizacje depresji podkreślały rolę wczesnych doświadczeń, nowsze podejścia coraz bardziej podkreślają model biopsychospołeczny, który analizuje czynniki biologiczne, psychologiczne i społeczne, które odgrywają rolę w depresji.
W latach 70. pojawił się medyczny model zaburzeń psychicznych, który sugerował, że wszystkie zaburzenia psychiczne są spowodowane przede wszystkim czynnikami fizjologicznymi. Model medyczny traktuje schorzenia psychiczne w taki sam sposób, jak inne choroby fizyczne, co oznacza, że takie schorzenia można również leczyć lekami.
Biologiczne wyjaśnienia depresji koncentrują się na czynnikach takich jak genetyka, chemia mózgu, hormony i anatomia mózgu. Pogląd ten odegrał ważną rolę w rozwoju i zwiększeniu stosowania leków przeciwdepresyjnych w leczeniu depresji.
Zabiegi XIX i XX wieku
Pod koniec XIX i na początku XX wieku leczenie ciężkiej depresji na ogół nie wystarczało, aby pomóc pacjentom.
W desperacji na ulgę wiele osób zdecydowało się na lobotomię, która jest operacją mającą na celu zniszczenie płata przedczołowego mózgu. Choć podobno ma „uspokajający” efekt, lobotomia często powodowała zmiany osobowości, utratę zdolności do podejmowania decyzji, słabą ocenę sytuacji, a czasem nawet śmierć.
Terapia elektrowstrząsowa (ECT), czyli porażenie prądem na skórę głowy w celu wywołania napadu, była również czasami stosowana u pacjentów z depresją.
W latach 50. i 60. lekarze dzielili depresję na podtypy „endogenne” i „neurotyczne” lub „reaktywne”. Uważano, że depresja endogenna wynika z genetyki lub innego defektu fizycznego, podczas gdy depresja neurotyczna lub reaktywna była wynikiem pewnych zewnętrznych problemów, takich jak śmierć lub utrata pracy.
Lata pięćdziesiąte były ważną dekadą w leczeniu depresji, ponieważ lekarze zauważyli, że lek przeciwgruźliczy zwany izoniazydem wydawał się być pomocny w leczeniu depresji u niektórych osób. Tam, gdzie leczenie depresji koncentrowało się wcześniej tylko na psychoterapii, terapie farmakologiczne teraz zaczął być rozwijany i dodawany do miksu.
Ponadto pojawiły się nowe szkoły myślenia, takie jak teoria poznawczo-behawioralna i teoria systemów rodzinnych, jako alternatywa dla teorii psychodynamicznej w leczeniu depresji.
Jednym z pierwszych leków, które pojawiły się w leczeniu depresji, był tofranil (imipramina), po którym nastąpił szereg innych leków sklasyfikowanych jako trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TCA). Takie leki przyniosły ulgę wielu osobom z depresją, ale często towarzyszyły im poważne skutki uboczne, które obejmowały przyrost masy ciała, zmęczenie i możliwość przedawkowania.
Później pojawiły się inne leki przeciwdepresyjne, w tym Prozac (fluoksetyna) w 1987 r., Zoloft (sertralina) w 1991 r. i Paxil (paroksetyna) w 1992 r. Leki te, znane jako selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), celują w poziom serotoniny w mózgu i zwykle mniej skutków ubocznych niż ich poprzednicy.
Nowsze leki przeciwdepresyjne, które pojawiły się w ciągu ostatnich kilku dekad, obejmują atypowe leki przeciwdepresyjne, takie jak Wellbutrin (bupropion), Trintellix (wortioksetyna) i inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI).
Nasze dzisiejsze rozumienie depresji
Termin duże zaburzenie depresyjne (MDD) został po raz pierwszy wprowadzony przez klinicystów w Stanach Zjednoczonych w latach 70. XX wieku. Stan ten oficjalnie stał się częścią DSM-III w 1980 roku. Obecne wydanie podręcznika diagnostycznego to DSM-5 i jest jednym z podstawowych narzędzi wykorzystywanych w diagnostyce zaburzeń depresyjnych.
Chociaż stan ten jest dziś znacznie lepiej poznany niż w przeszłości, naukowcy wciąż pracują, aby dowiedzieć się więcej o przyczynach depresji. Obecnie lekarze uważają, że depresja wynika z połączenia wielu przyczyn, w tym czynników biologicznych, psychologicznych i społecznych.
Współczesne poglądy na depresję obejmują zrozumienie wielu objawów tej choroby, a także często cykliczny efekt, jaki mogą mieć objawy. Na przykład depresja może powodować zaburzenia snu, apetytu i poziomu aktywności; z kolei zły sen, dieta i ćwiczenia mogą nasilać objawy depresji.
Oprócz rozważenia czynników psychologicznych, które przyczyniają się do depresji, lekarze są również świadomi, że niektóre schorzenia, takie jak niedoczynność tarczycy, mogą powodować objawy depresji. Diagnoza depresji obejmuje wykluczenie innych schorzeń i innych możliwych przyczyn, takich jak używanie alkoholu lub substancji.
Dzięki lepszemu zrozumieniu przyczyn depresji pojawiły się skuteczne metody leczenia. Psychoterapia i leki ukierunkowane na cząsteczki zwane neuroprzekaźnikami są ogólnie preferowanymi metodami leczenia, chociaż w niektórych przypadkach można zastosować terapię elektrowstrząsową, na przykład w depresji opornej na leczenie lub ciężkich przypadkach, w których wymagana jest natychmiastowa ulga.
Inne, nowsze terapie, w tym przezczaszkowa stymulacja magnetyczna i stymulacja nerwu błędnego, zostały również opracowane w ostatnich latach, aby pomóc tym, którzy nie zareagowali na terapię i leki.
Niestety, przyczyny depresji są bardziej złożone, niż nam się jeszcze wydaje, a żadne pojedyncze leczenie nie zapewnia satysfakcjonujących rezultatów dla wszystkich. Ponieważ depresja jest tak złożonym stanem, specjaliści od zdrowia psychicznego często zalecają leczenie, które obejmuje leki, psychoterapie i modyfikacje stylu życia.
