ARFID to coś więcej niż tylko wybredne jedzenie

Czy jesteś lub jesteś kimś, kogo znasz, wybrednym zjadaczem? Niektórzy wyjątkowo wybredni ludzie mogą cierpieć na zaburzenie odżywiania, znane jako zaburzenie polegające na unikaniu/ograniczeniu przyjmowania pokarmu (ARFID). W większości przypadków wybredne jedzenie nie wpływa na wagę, wzrost ani codzienne funkcjonowanie. Jednak osoby, które doświadczają takich konsekwencji w wyniku wyjątkowo wybrednego jedzenia, mogą potrzebować leczenia.

ARFID a wybredne jedzenie

Pomocne może być zrozumienie cech wybrednego jedzenia, które zwykle obserwuje się u dzieci na różnych etapach rozwoju i zaburzeniach polegających na unikaniu/ograniczaniu przyjmowania pokarmów.

Wybredne jedzenie

Wybredni jedzący to ludzie, którzy unikają wielu produktów spożywczych, ponieważ nie lubią ich smaku, zapachu, tekstury lub wyglądu. Wybredne jedzenie jest powszechne w dzieciństwie, a od 13% do 22% dzieci w wieku od trzech do jedenastu lat uważa się za wybrednych w danym momencie.

Podczas gdy większość małych dzieci wyrasta ze swojej wybredności, od 18% do 40% nadal jest wybredna w okresie dojrzewania.

W rozwijających się dzieciach zakres rodzajów, konsystencji i ilości spożywanego pokarmu zwykle rozwija się do szóstego lub siódmego roku życia. Mniej więcej w tym wieku wiele dzieci w wieku szkolnym staje się bardziej „wybrednych” i zaczyna faworyzować węglowodany, które napędzają wzrost.

Zwykle w okresie dojrzewania zwiększa się zarówno apetyt, jak i elastyczność żywieniowa, czemu towarzyszy powrót do szerszego zakresu spożycia i większa równowaga pomiędzy posiłkami i między posiłkami. Wielu rodziców zgłasza obawy związane z jedzeniem ich dziecka w młodym wieku, ale inni mówią im, że jest to „normalne” i żeby się tym nie martwili.

ARFID

Rodzice dzieci z ARFID często zauważają problemy w zakresie spożycia przez ich dziecko już w pierwszym roku życia. Te dzieci mogą wykazywać silną preferencję dla wąskiego zakresu żywności i mogą odmówić jedzenia czegokolwiek poza tym zakresem. ARFID jest opisywany przez niektórych jako “neofobia żywieniowa,”, gdzie trudności z nowościami prowadzą do ograniczonej diety.

Rodzice często zgłaszają, że ich dzieci z ARFID miały problem z przejściem na mieszaną żywność z jednego pokarmu dla niemowląt. Często zgłaszają również, że mają szczególną wrażliwość na tekstury, takie jak „papkowate” lub „chrupiące”.

Rodzicom i pracownikom służby zdrowia może być trudno odróżnić „normalną wybredność” u dziecka od diagnozy ARFID. Zachowania żywieniowe i elastyczność mogą istnieć na kontinuum między tymi, którzy są żądni przygód w próbowaniu nowych potraw, a tymi, którzy wolą rutynową dietę. Większość dzieci nadal jest w stanie zaspokoić swoje potrzeby żywieniowe pomimo pewnej wybredności.

W rozdziale 12 z Terapia rodzinna zaburzeń odżywiania i wagi u młodzieży: nowe zastosowania, Dr Kathleen Kara Fitzpatrick i jej koledzy wyjaśniają ten stan."

Dr Kathleen Kara Fitzpatrick

Podczas gdy wiele dzieci wyraża swoje preferencje żywieniowe, a wiele z nich ma silną awersję do niektórych pokarmów, ARFID wyróżnia się globalnym i powszechnym charakterem odmowy jedzenia.

- dr Kathleen Kara Fitzpatrick

Stan może mieć poważne konsekwencje. Osoby z ARFID nie jedzą wystarczająco dużo, aby zaspokoić ich potrzeby energetyczne i żywieniowe. Jednak w przeciwieństwie do osób z jadłowstrętem psychicznym, osoby z ARFID nie martwią się o swoją wagę, sylwetkę lub otyłość i nie ograniczają diety z tego powodu.

Diagnoza

ARFID to nowa diagnoza, która została wprowadzona wraz z publikacją Podręcznika Diagnostycznego i Statystycznego, 5^ten wydanie (DSM-5) w 2013 roku. Przed tą nową kategorią osoby z ARFID byłyby diagnozowane jako zaburzenia odżywiania nieokreślone inaczej (EDNOS) lub podlegały diagnozie zaburzeń odżywiania w okresie niemowlęcym lub dziecięcym. ARFID nie jest tak dobrze znany jak anorexia nervosa czy bulimia nervosa.

ARFID również zazwyczaj nie pojawia się po historii bardziej normalnego odżywiania, jak to ma miejsce w przypadku jadłowstrętu psychicznego i bulimii. Osoby z ARFID zwykle przez cały czas miały restrykcyjne jedzenie.

Aby spełnić kryteria ARFID, ograniczenia żywieniowego nie można wytłumaczyć brakiem żywności, kulturowo usankcjonowaną praktyką (taką jak religijny powód ograniczenia diety) lub innym problemem medycznym, który w przypadku leczenia rozwiązałby problem z jedzeniem. Ponadto musi prowadzić do jednego z następujących:

• Uzależnienie od karmienia przez sondę lub doustnych suplementów diety
• Trudności w codziennym życiu z powodu wstydu, niepokoju lub niedogodności
• Znaczący niedobór żywieniowy
• Znacząca utrata masy ciała (lub niemożność osiągnięcia oczekiwanego przyrostu masy ciała u dzieci)

Oszacowanie

Ponieważ ARFID jest mniej znanym zaburzeniem, pracownicy służby zdrowia mogą go nie rozpoznać, a pacjenci mogą doświadczać opóźnień w diagnozowaniu i leczeniu. Diagnoza ARFID wymaga dokładnej oceny.

Oceny powinny obejmować szczegółową historię karmienia, rozwoju, wykresy wzrostu, wywiad rodzinny, próby interwencji w przeszłości oraz pełną historię i ocenę psychiatryczną. Należy wykluczyć inne medyczne przyczyny niedoborów żywieniowych. Dr Rachel Bryant-Waugh przedstawiła diagnostyczną listę kontrolną dla ARFID, aby ułatwić zebranie odpowiednich informacji:

• Czy występują oznaki i objawy niedoboru żywieniowego lub niedożywienia?
• Jak długo ma miejsce unikanie niektórych pokarmów lub ograniczenie spożycia?
• Czy spożycie jest uzupełniane w jakikolwiek sposób, aby zapewnić odpowiednie spożycie?
• Czy istnieją jakieś niepokoje lub zakłócenia w codziennym funkcjonowaniu związane z obecnym wzorcem żywieniowym?
• Jakie jest obecne spożycie żywności (ilość)?
• Jakie jest obecne spożycie żywności (zakres)?
• Jaka jest obecna waga i wzrost oraz czy nastąpił spadek percentyla wagi i wzrostu?

Rodzaje

DSM-5 podaje kilka przykładów rodzajów unikania lub ograniczania, które mogą występować w ARFID. Obejmują one ograniczenia związane z widocznym brakiem zainteresowania jedzeniem lub jedzeniem, unikanie jedzenia na podstawie sensorycznej (osoba odrzuca pewne pokarmy na podstawie zapachu, koloru lub tekstury) oraz unikanie związane z obawiającymi się konsekwencjami jedzenia, takimi jak zadławienie lub wymioty , często na podstawie negatywnych doświadczeń z przeszłości.

Fisher i współpracownicy zasugerowali sześć różnych typów prezentacji ARFID z następującymi wskaźnikami rozpowszechnienia wśród ich próby:

• Obawy przed jedzeniem z powodu lęku przed zadławieniem lub wymiotami (13,1%)
• Posiadanie alergii pokarmowych (4,1%)
• Uogólnione zaburzenie lękowe (21,4%)
• Objawy żołądkowo-jelitowe (19,4%)
• Wybredne jedzenie od dzieciństwa (28,7%)
• Restrykcyjne jedzenie z „innych powodów” (13,2%)

Rozpowszechnienie

Nie mamy dobrych danych na temat wskaźników chorobowości ARFID. Stosunkowo częściej występuje u dzieci i młodzieży, rzadziej u starszych nastolatków i dorosłych. Niemniej jednak występuje przez całe życie i dotyczy wszystkich płci.

Początek występuje najczęściej w dzieciństwie. Większość dorosłych z ARFID wydaje się mieć podobne objawy od dzieciństwa. Jeśli początek ARFID ma miejsce w okresie dojrzewania lub dorosłości, najczęściej wiąże się z negatywnymi doświadczeniami związanymi z jedzeniem, takimi jak zadławienie lub wymioty.

Jedno duże badanie opublikowane w 2014 r. wykazało, że 14% wszystkich nowych pacjentów z zaburzeniami odżywiania, którzy zgłosili się do siedmiu programów leczenia zaburzeń odżywiania przeznaczonych dla młodzieży, spełnia kryteria ARFID. Według tego badania populacja dzieci i młodzieży z ARFID:

• jest często młodszy
• Może obejmować większą liczbę mężczyzn niż populacja pacjentów z jadłowstrętem psychicznym lub bulimią psychiczną
• Często ma dłuższy czas trwania choroby przed postawieniem diagnozy

Pacjenci z ARFID częściej niż pacjenci z jadłowstrętem psychicznym lub bulimią mają stan chorobowy lub objaw. Fitzpatrick i współpracownicy zauważają, że pacjenci z ARFID są częściej kierowani z gastroenterologii niż pacjenci z innymi zaburzeniami odżywiania. Mogą również cierpieć na zaburzenia lękowe, ale rzadziej mają depresję

Wykazano, że osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, a także z ADHD są bardziej podatne na rozwój AFRID. Pacjenci z ARFID mają przeciętnie niższą masę ciała i dlatego są narażeni na podobne ryzyko powikłań medycznych jak pacjenci z jadłowstrętem psychicznym.

Dzieci zgłaszające się z ARFID często zgłaszają wiele zmartwień, podobnych do tych występujących u dzieci z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi i uogólnionymi zaburzeniami lękowymi. Często wyrażają również więcej obaw związanych z fizycznymi objawami związanymi z jedzeniem, takimi jak rozstrój żołądka.

Leczenie

Dla pacjentów i rodzin ARFID może być niezwykle trudnym zadaniem. Rodziny często odczuwają niepokój, gdy dzieci mają trudności z jedzeniem i mogą utknąć w walce o władzę o jedzenie. W przypadku starszych nastolatków i dorosłych ARFID może wpływać na relacje, ponieważ jedzenie z rówieśnikami może być napięte.

Nieleczony ARFID rzadko sam się rozwiąże. Celem leczenia jest zwiększenie elastyczności pacjenta w przypadku podawania niepreferowanych pokarmów oraz pomoc w zwiększeniu różnorodności i zakresu przyjmowania pokarmów w celu zaspokojenia jego potrzeb żywieniowych.

W przypadku dzieci i młodzieży z ARFID dowody wskazują, że leczenie rodzinne może być pomocne.

Leczenie mieszkaniowe

Obecnie nie ma wytycznych dotyczących leczenia ARFID opartych na dowodach. W zależności od nasilenia niedożywienia, niektórzy pacjenci z ARFID mogą wymagać wyższego poziomu opieki, takiej jak leczenie stacjonarne lub hospitalizacja medyczna, czasami z żywieniem uzupełniającym lub przez sondę.

Badanie opublikowane w 2017 roku wykazało, że wielu pacjentów z ARFID dobrze reagowało na opiekę w ramach częściowo hospitalizowanego programu, podobnie jak pacjenci z innymi zaburzeniami odżywiania.

Po tym, jak pacjent jest ustabilizowany medycznie, leczenie ARFID często obejmuje nauczanie umiejętności radzenia sobie z lękiem, któremu towarzyszy stopniowe wprowadzanie nowej żywności poprzez „łańcuch pokarmowy”: zaczynając od żywności, która jest bardzo podobna do żywności, którą już jedzą, i stopniowo przechodząc w kierunku bardziej niepodobnych żywność.

Zwiększona elastyczność żywności Food

Wielu pacjentów z ARFID ma tendencję do wielokrotnego spożywania tego samego jedzenia, dopóki się nim nie zmęczy, a następnie odmawia ponownego jedzenia. W ten sposób pacjenci są zachęcani do rotacji prezentacji preferowanych produktów spożywczych, a także do stopniowego wprowadzania nowych produktów spożywczych.

Przeciętna osoba zazwyczaj wymaga kilku prezentacji, zanim żywność przestanie być postrzegana jako nowość. Dla osób z ARFID często mija pięćdziesiąt razy, zanim jedzenie przestaje być postrzegane jako nieznane.

Przykład leczenia

Jeden dorosły pacjent z ARFID nie jadł ani surowych warzyw, ani owoców. Jego celem było zwiększenie jego zdolności do jedzenia owoców i warzyw. Jadł marchewki, gdy były w zupie. Tak więc leczenie rozpoczęło się od gotowania marchewek w bulionie z kurczaka i pokrojenia ich na bardzo małe kawałki i zjedzenia ich.

Następnie zaczął jeść większe kawałki marchewki gotowane w bulionie, a w końcu marchewki gotowane w wodzie. Następnie zaczął pracować nad skórkami świeżej marchwi.

Zaczął też pracować nad owocami. Zaczął od galaretki truskawkowej na grzance, co było czymś, co było mu wygodnie jeść. Następnie wprowadził galaretkę truskawkową z nasionami, aby przyzwyczaić go do jakiejś tekstury.

Następnie wprowadził świeże truskawki zmacerowane (zmieszane z cukrem, aby je zmiękczyć). W końcu zaczął jeść bardzo małe kawałki świeżych truskawek. Następnie w podobny sposób stopniowo dodawano inne owoce i warzywa.