Jednym ze sposobów, w jaki postrzegamy głębię otaczającego nas świata, jest użycie tak zwanych wskazówek jednoocznych. Są to wskazówki, które można wykorzystać do percepcji głębi, która wymaga użycia tylko jednego oka. Jeśli spróbujesz zamknąć jedno oko, może być trudniej ocenić głębokość, ale nadal jesteś w stanie wykryć, jak blisko lub daleko znajdują się obiekty w stosunku do twojej pozycji.
Percepcja głębi pozwala nam postrzegać otaczający nas świat w trzech wymiarach oraz mierzyć odległość obiektów od nas samych i od innych obiektów. Możesz skontrastować wskazówki jednooczne ze wskazówkami dwuocznymi, które wymagają użycia obu oczu.
Oto niektóre z typowych wskazówek jednoocznych, których używamy, aby pomóc dostrzec głębię.
Względna wielkość
Względny rozmiar obiektu służy jako ważna wskazówka dla jednoocznego postrzegania głębi. Działa to tak: Jeśli dwa obiekty są mniej więcej tej samej wielkości, obiekt, który wygląda na największy, zostanie oceniony jako znajdujący się najbliżej obserwatora.
Dotyczy to zarówno scen trójwymiarowych, jak i obrazów dwuwymiarowych. Dwa obiekty na kartce papieru znajdują się w tej samej odległości, ale różnica wielkości może sprawić, że większy obiekt będzie wydawał się bliższy, a mniejszy oddalony.
Rozmiar bezwzględny i znany rozmiar
Wielkość bezwzględna, czyli rzeczywista wielkość obiektu, również przyczynia się do postrzegania głębi. Mniejsze obiekty, nawet jeśli nie wiemy dokładnie, jak są duże, będą wyglądać dalej niż duży obiekt umieszczony w tym samym miejscu.
Nasza znajomość przedmiotu wpływa na nasze postrzeganie wielkości i odległości. Podczas jazdy znajomość typowego rozmiaru samochodu pomaga określić, jak blisko lub daleko od Twojej lokalizacji znajdują się inne pojazdy na drodze.
Podniesienie
Pozycja obiektu w stosunku do horyzontu może również służyć jako rodzaj wskazówki monokularowej. Obiekty położone bliżej horyzontu są zwykle postrzegane jako bardziej oddalone, podczas gdy te, które znajdują się dalej od horyzontu, są zwykle postrzegane jako bliższe.
Gradient tekstury
Inną istotną wskazówką jednooczną jest użycie tekstury do pomiaru głębokości i odległości. Kiedy patrzysz na obiekt, który rozciąga się na odległość, na przykład trawiaste pole, tekstura staje się coraz mniej widoczna, im dalej oddala się. Gdy patrzysz na scenę, obiekty na pierwszym planie mają znacznie bardziej widoczną teksturę. Asfalt drogi wygląda na nierówny i wyboisty. Roślinność na polu wygląda charakterystycznie i łatwo można odróżnić jedną roślinę od drugiej.
Gdy scena oddala się w oddali, te wskazówki tekstury stają się coraz mniej widoczne. Nie możesz wykryć każdego drzewa na górze w oddali. Zamiast tego roślinność pokrywająca góry wygląda po prostu jak niewyraźna plama zielonego koloru. Te różnice w fakturze służą jako ważne wskazówki dotyczące jednoocznego pomiaru głębokości obiektów, które są zarówno bliskie, jak i dalekie.
Paralaksa ruchu
Percepcja poruszających się obiektów może również służyć jako jednooczny wskaźnik głębi. Gdy się poruszasz, obiekty znajdujące się bliżej wydają się powiększać szybciej niż obiekty w oddali. Kiedy na przykład jedziesz samochodem, pobliskie słupy telefoniczne przelatują znacznie szybciej niż drzewa w oddali. Ta wizualna wskazówka pozwala dostrzec szybko poruszające się obiekty na pierwszym planie jako bliżej niż wolniej poruszające się obiekty w oddali.
Perspektywa powietrzna
Obiekty znajdujące się dalej wydają się być zamazane lub lekko zamglone ze względu na atmosferę. Gdy patrzysz na horyzont, bliższe obiekty wydają się bardziej wyraźne, podczas gdy te w oddali mogą być zasłonięte kurzem, mgłą lub parą wodną. Ponieważ obiekty w oddali wydają się bardziej zamglone, ta wskazówka mówi nam, że rozmyte obiekty zwykle znajdują się dalej.
Perspektywa liniowa
Równoległe linie wydają się spotykać, gdy podróżują w dal. Na przykład zewnętrzne krawędzie drogi zdają się zbliżać i zbliżać, aż wydają się spotykać. Im bliżej siebie są te dwie linie, tym większa wydaje się odległość.
Nakładanie się (lub interpozycja)
Kiedy jeden obiekt nakłada się na inny, obiekt, który jest częściowo zasłonięty, jest postrzegany jako oddalony. Na przykład, jeśli widzisz dwie postacie stojące w oddali, a jedna nachodzi na siebie i zasłania drugą, będziesz postrzegać postać zokludowaną jako znajdującą się za tą niezamkniętą. Pozwala to ocenić, w jaki sposób obiekty są umieszczone względem siebie i przyczynia się do twojego doświadczenia głębi w otaczającym cię świecie.
Cieniowanie i oświetlenie
Sposób, w jaki światło pada na obiekty i ilość obecnego zacienienia, może być również ważną wskazówką jednooczną. Przyciemnione i zasłonięte obiekty mogą wydawać się bardziej oddalone niż te, które są jasno oświetlone.
Nocleg
Aby skupić się na bliskich obiektach, niektóre mięśnie oka kurczą się, zmieniając kształt soczewki. Kiedy patrzysz na przedmioty, które są daleko, te same mięśnie się rozluźniają. Taka akomodacja może służyć jako wskazówka okularowa, mimo że często nie jesteśmy tego świadomi.
Jak używane są wskazówki jednooczne
Kiedy postrzegamy otaczający nas świat, wiele z tych wskazówek jednoocznych działa razem, aby przyczynić się do naszego doświadczenia głębi.
Róg budynku wygląda na większy i bardziej teksturowany, przez co wydaje się bliższy. Obiekty w dalszej części ulicy wydają się mniejsze, więc oceniamy je jako znajdujące się dalej. Równoległe linie autostrady stają się coraz bliższe, gdy znikają w oddali, a góry w oddali wydają się niewyraźne i niewyraźne.
Wszystkie te jednooczne wskazówki przyczyniają się do naszego całkowitego doświadczania sceny, naszego postrzegania głębi i odległości oraz naszej interpretacji naszej pozycji w stosunku do innych obiektów na scenie.
Słowo od Verywell
Wskazówki jednooczne mogą odgrywać ważną rolę w wykrywaniu głębi otaczającego nas świata. W przeciwieństwie do wskazówek dwuocznych, które wymagają użycia obu oczu, wskazówki jednooczne wymagają użycia tylko jednego oka i mogą być prezentowane w dwóch wymiarach. Z tego powodu wiele z tych wskazówek jest używanych w sztuce do tworzenia iluzji głębi w dwuwymiarowej przestrzeni.